Пимплањето на мачорот
Порфириј Петрович
Мимоза Ристова
До пред некое време сакав сé да се расчисти за една седмица. Сонував за
тоа, сите осомничени за тешки криминали против државата и граѓаните да се
притворат на спектакуларен начин и фигуративно да се сневидат за век и веков од
политиката и јавниот живот. Сонував за
специјален суд во Штип. Мечтаев да се изолираат во карантин - специјална казнено-поправна
установа на преспанскиот Змиски Остров (Голем Град) и да се витосаат од пред очите на човештвото.
Ете, ќе признаам и дека реваншизмот во мене надвладеа, тадури посакував и да остварат
блиски средби со “надарени
шиптари” во тие установи.
Но, еве, последниве денови почнува
многу да ми се допаѓа играта на “мачката” кога се заигрува
подбивно со глушецот пред да го потомори. Гледајќи ги деновиве сите превирања и
кошкања помеѓу доброто и злото (читај СЈО и Судот) јас посакав да останам уште
некое време во гледалиштето и саможиво да навивам за пимплањето на мачорот. Можеби
звучам крвожедно, но сепак уште малку сакам да се насладувам на овој призор на
мачор што нежно и игриво го тумба со шепите глушецот одлево надесно и го дрибла обратно.
Та не можам да му одолеам на делот кога во паузата помеѓу две последователни
сесии од мачорско пимплање, глушецот ќе се понадева дека ќе му ја спрашти и ќе
куртули. Тогаш агилниот мачор одново го заробува со еден елегантен потег на шепата врз
долгиот му опаш.
Засега уживам, иако, додуше многу се плашам да не ми падне жал
за гадниот канализациски стаорец, зашто чудна е човековата природа. Замислете,
еден ден на судот психијатрите да донесат вешто мнение дека глувците биле
сериозно злоупотребувани во детството па од немајкаде се сториле злосторници, зарем
нема да ви падне жал? Што ако самите не се виновни за извртената психа?
Сличен призор на играта мачка-глушец најсочно има опишано маестро
Достоевски. Имено, убиецот на лихварката
Аљона Ивановна, Родион Романович-Раскољников,
лежи болен во својата најмена сиромашна студентска одаја, и додека во агонија блада
од огновите на војната што се бие во неговиот тесен череп помеѓу казната на совеста и тежината на стореното
злосторство, на визита му доаѓа инспекторот Порфириј
Петрович. Тој не го апси престапникот Раскољњиков спектакуларно, туку мачорски игра со него разни перфидни психолошки игри. Го остава глушецот на
слобода, иако има доволно докази за да го приведе. Тој го чека младиот
злосторник самиот да си ја раскаже вистината и да си побара казна. Едноставно
психосадистички го измачува, и го доведува до точка на психосоматска неподносливост. Само
што, кај маестро Достоевски и кај авторите на Том и Џери, Вилијам Хана и Џозеф
Барбара, глушецот не е дизајниран да предизивика емоции на негативец. Повторно се посрамив од себе си од идејата дека можам да почнам да сочувствувам
со страдањата на страшните глодари-штеточини.
Конечно, и инволвираните судии во кривичниот суд, без да знаат и да се свесни
за тоа, тие ја изиграа генијалната улога на мачорот (Порфириј Петрович). Катаден
ги испрашуваат оние “пресумцио -
невините сторители” за кои
специјалниот обвинител бара притвор. И верувајте, на глувците им е веќе сеедно
дали се на слобода или се во Шутка. За нив слободата заврши во моментот кога
тие веќе не можат да се движат во јавноста без да бидат стрелани од ласерските
осуди од очите на минувачите. Казната е во етерот и таа започна да им тече. Затоа,
го молам судот да смета дека овие луѓе веќе издржуваат казна, па после, откога
ќе ја одмери со правосилна пресуда, молам да им го одбие овој период на де-факто
казна затвор помината на де-јуре целосна слобода. Да немислите дека Миле, Гоца и оној Кирил
можат да се прошетаат до гранапче, бутик, кино, театар или до некој хепенинг на
кој публиката не е 100% загарантирано лоповско-ВМРО-вска? Да не можат низ град
да се возат без затемнети стакла? Не верувам! Затворот е преселен во самите
нив. Веќе нивните тела се самите престорени во студени затворски ќелии. Железните
решетки се веќе паднати пред нивните очи. Има ли потреба од повеќе во овој миг?
Верувајте, стравот и исчекувањето на несреќата се поголеми и пострашни од
самата насреќа. 
Како и да е, сметам дека најголемите злосторници, оние за кои сите седнати
во ложите на “театарот на
честа и правдата” чекаме
пресуда и казна, претставуваат сериозна опасност. Ним мачорот не може да им го
предвиди поведението, бидејќи тие крупни глувци- стаорци со ограбениот буџет на
РМ имаат впрегнато мноштво кртови. Последниве за ситни пари, фигуративно и
буквално им имаат ископано подземни канали и ходници за бекство. Хелиодромот на
Водно постојано го мислев како најверојатна точка за реализација.
Но, сепак, колку и да уживам, јас се плашам дека додека бегаат, гнасите ќе
го реализираат својот лајт-мотив “После мене потоп”. Затоа
на Порфирие Петрович и на мачорот-психодриблач им препорачувам најгадните штеточини да ги
играат со големо внимание, да отворат 100 пара очи за да ја сочуваат браната
Козјак, за да не дојде до вистински потоп.
(Сликите се позајмени од Интернет од стрипот за возрасни Maus and Cat, и од dailymail.co.uk)
