На 12.08.2017 во 23 часот се очекуваше на небото над Македонија да се види јасно метероскиот дожд од Персеидите. Нашата љубопитност немаше граници. Овој редок астрономски феномен ми создаваше радост и милозливост во душата. Инаку, јас не љубам да гледам огномети што ги приредуваат богаташите за роденденски забави, но со восхит ги гледам светлините од Вселената што доаѓаат од различни еони на нејзината долга историја.
СЛИКА ЕДЕН
Со двете мои малолетни деца (12,12) отидовме на Мечкин Камен за да се изолираме од светлините на цивилизацијата. Стигнавме таму нешто пред 22 часот. Навидум бевме сосем сами. Со една LED светилка скенирав околу нас за да бидеме безбедни, и на кусо време погледнував во небото за да видам како "паѓаат ѕвезди", но не видовме ниту една. Но затоа, уште во првите 2 минути од нашиот престој, од местото каде што дење седи публиката за да гледа полетување на параглајдеристите, ми се врати одблесок на интензивна светлина што потсеќа на две очи. Поминав со ламбата назад и повторно ги видов двете очи како фарови, овој пат како блештат од поблизу. Вреснав "Волк! Влегувај во кола". И во паничен страв се засолнивме во колата. Се заклучавме и ги кренавме прозорите, Едвам се соземавме од стравот заради сознанието дека ова животно дрско не демнеше, ни се приближуваше и секако немаше добри намери со нас.
СЛИКА ДВА
Со автомобилот тргнавме кон самоит Мечкин Камен за да направиме круг и да си бегаме назад кон Гумиње. Попатно осветлувавме со светлото за да видиме каде отидоа двете алчни и сртвни очишта, небаре излезени од некој хорор филм за вампири и врколалци. Тогаш светлото од LED-ламбата убаво ни го покажа волкот на растојание од 20-тина метри како со спокојни чекори си заминува, додека ние се тресеме минувајќи по патот крај коријата. Беше тоа крупен и силен волк, со високи нозе и раскошна опашка. Неговите движења ни кажуваа дека тој е царот на ова мрачно царство и дека оваа територија ноќе му припаѓа само нему.
СЛИКА ТРИ
Кога повторно поминавме на истото место каде што наместо очекуваните метеори за првпат ни молснаа волчешките гладни очи, наново осветливме странично кон шумата. Овој пат, види чудо, крупниот волк веќе го немаше, но на другиот крај од дрвеното амфитеатарче имаше една мала златна и ушлеста лисица со куси ноџиња, наострени ушиња и раскошна опашка. Кога не виде, таа во паничен страв пребегна во длабочините на коријата.
СЛИКА ЧЕТИРИ
Додека минувавме крај Хотел Монтана, им се јавивме кај нашите пријатели Билјана и Зоран за да им поднесеме извештај за нашите набљудувања на "метеорскиот дожд". Тие не поканија кај нив во куќа. Светлинското загадување од Крушево беше силно, па бројот на видливите небески тела беше значително помал отколку на Мечки Камен. Но сепак, за околу половина час видовме 4-5 метеори, т.е. опашлести ѕвезди што паѓаат и се гасат за миг. Единствено што ми е криво, заборав тој миг да си замислам желба што ќе ја испратам до мистичната Вселена за да ми ја услиша.
Овие метерори се всушност делчињата од кометата Свифт-Тутл (Comet Swift-Tuttle) кои согоруваат додека се пресретнуваат со Земјата и нејзините сфери. Ваквите вселенски созданија живеат како еден импулс, чинам како Диракова функција во времето: ги нема, ги има со огромен интензитет и сјај, па веднаш потоа ги снемува за навек. Празник за очи и пригодна метафора за минливоста на животот.
 |
| Напомена: Сите слики се преземени од интернет. Ги одбрав за најмногу да прилегаат на сликите со кои навистина се сретнавме при ловот на метеорскиот дожд. |
