Солзите на бегaлците (Тагата на мојот дедо – бегалец од Октомвриската револуција)

Солзите на бегалците што капат на нашата земја

Деновиве ја гледам тешката судбина на бегалците од Сирија и Авганистан, кои масовно си ја напуштаа родната грутка поради неиздржливоста на тамошниот терор од исламистичките фундаменталисти но и поради претстојните воздушни напади од страна на американците. Тие кутри луѓе минуваат низ најтешката судбина и најголемата душевна болка што некогаш може да се доживее. Се чини како тие кутри души да не се ничија ингеренција, како да се отпадници од планетава. Како да се вишок и колатерала што треба да се запрета под тепих. Можеби бегаат од главосечечкиот фундаментализам. Можеби ги гони и фамата дека таму Американците ќе почнат да ништат и да срамнуваат со земја се што личи на закана за светскиот мир. Како и да е, во нашава проклета Македонија, донесоа закон со кој им го овозможија транзитот на овие несреќници, но грижата за нивната добробит на нивниот пат до следната граница е очигледно незадоволителна. Некој ќе рече, па ние имаме диктатор што си го тероризира сопствениот народ, зарем се очекува да се погрижи да за овие тугинци, патници од “далечни источни краишта”. А всушност, тие се само “соседи” од нашето глобално село. Зачудува и тоа што Обединетите Нации некако не покажуваат знаци на живот - УНХЦР како да се само за мониторинг, наместо активни мисионери кои со сопствени раце ќе ја раководат и ублажуваат оваа тешка човечка несреќа.

 Бегалска криза во Македонија - бегалци од Сирија и Авганистан на железничката станица во Гевгелија, август 2015 (фотографијата е позајмена од видео од SPIEGEL)

А што ли ги покренало овие бегалци да се решат на ваков чекор, да си ги напуштат семејните огништа и гробовите на претците, сопствената татковина, та голораки и босоноги да заминат во потрага по, наречете ја, нова среќа, а јас ќе ја наречам воздух и почва кои не убиваат? Сигурно имале сериозна причини за да се решат на ваков драстичен чекор за да се лишат од се што е материјално и да прогласат, во буквална смисла состојба на “Omnia mea mecum porta”. Оставам сепак резерва дека некој меѓу бегалци е криминалец,  а некој е дури и терорист што ќе се инфилтрира во нашето локално население. Сигурно со реките луѓе ќе пробие и по некој гаден фундаменталист кој ќе се вгнезди тука за да ни го загадува нашето кревко муллтиетничко ткиво, и ќе му долева “идеолошки” бензин на вечното "буре со барут". Сепак, државните органи и разузнавањето се должни да ги отсранат и неутрализираат ваквите појави. Наместо да се посветеа на државната безбедност и да ја бранеа РМ од надворешен непријател, па да попречеа да се случуваат масакри како оној во Куманово, оние криминогени владини суштества, Горде и Саше, го трошеле целиот капацитет и пари на нашето разузнавање за да ја шпиунираат опозицијата.  Треба да се земат на одговорност и за ова – загрозување на безбедноста на целата држава!!
Нејсе, секојдневно гледаме како бегалците на нозе патуваат со дребната им чељад и болнитe на раце, одeјќи ја голготата на самоспасението. Осведочуваме реална Голгота што предизвикува сочуство и болка кај набљудувачот, но и фрустрација поради отсуството на хуман третман од нашата држава која наместо сочувствителна помош и акти на хуманост, таа во еден кобен момент наеднаш решава анархично да се брани. Од кого? Од кревки човечки души, од кои некои попатно го испуштаат и последниот здив и ни ги оставаат и коските на ова наше проклето нехумано тло.  Наеднаш тие властодржачки мизантропи решија да им го пресечат папокот на надежта и да го блокираат нивното движење кон север поради недостиг на организација и капацитет да се справат на човечкољубив начин. Во минатото на ова тло и христијани и муслимани биле збринувани од нашите домашни христијани и муслимани. На ова тло се правеле невидени добрини кои се запишани и кои останале да се раскажуваат.

Бегалецот од Доњецката губернија

Мојот дедо Перо, белогардеец и бегалец од Октомвриската револуција,  беше тивко, совршено кротко суштество што го познавав многу малку. Во последните негови години тој беше со тешка деменција, а јас бев претшколска возраст. Не ме ни познаваше кога ќе одев кај  нив. Баба ми ја прашуваше “Родно, Роце! А које је ово жуто дете?” И до ден денес се прашувам, зошто ме нарекуваше “жуто” кога јас си бев темно кафена во косата и во очите. Како и да е, животите ни се сретнаа на сосем краток период којшто во мојата глава e запишан како низа магловити слики и нејасни чувства. Споменот за него ми се прикажува како големи сини и свенати очи со длабока тага којашто делумно преоѓаше и на мене. Сега знам дека тоа била таа исконска тага што продираше до надворешниот свет низ пределите на вечните солзи од еден унесреќен бегалец. Тоа беше таа жилава тага што никако не може да биде соџвакана ниту од забот на времето. Тоа беа тие непресушни бегалски солзи, тој вечен непребол, таа неискоренлива носталгија. И сега, наеднаш, истите тие солзи зјапнаа од темната вечност кон нас. Го препознав дедовите бегалски солзи во влажните очите на бегалците од Сирија и Авганистан во овој август 2015. Истата болка за насилно напуштен дом, дел од семејството, татковина/мајковина.

Бољшевици на плоштадот во Санкт Петерсбург - Октомвриска револуција

Мојот дедо Перо

Да се вратам на дедо ми. Тој многу малку им раскажувал на жена си и нивните две ќерки, т.е. моите баба - Родна, мајка - Наталија и нејзината сестра – Лилјана, за себе и за семејството во царска Русија. И никогаш не дознавме зошто тој страден човек се заветил пред себе да ја молчи својата тажна судбина во Украина. Постојат, сепак, две варијанти. Првата можност за заветениот молк е зашто се обидувал нешто да сокрие. Можеби сторил нешто, според него, неморално, нешто од кое, можеби се срами!? На пример, можеби таму во Украина бил женет и си имал жена и деца!? Бидејќи неговата возраст по доаѓањето од Украина во Македонија беше скоро 40 години, тоа беше многу веројатно. Но, од друга страна, пак, од руската книжевност сме виделе дека е нормално мажите од благородничките слоеви да одат ергени и до подоцнежни години, слично како ликовите Пјер Безухов или Вујко Вања. Но, доколку бил семеен и доколку семејството останало таму во огновите на смртта што Бољшевиците ја сееле кон социјално-политички неподобните, а тој успеал да побегне и да си ја спаси само сопствената глава, тогаш можеби се реботи за грижа на совест којашто не би можела да му се растовари од плеќите и по 100 аскетски години. Конечно, втората варијанта за молкот, што според мене е многу поверојатна, е поради самозаштита на сопствениот нервен систем. Се чини дека, доколку тој повторливо им ја задоволувал љубопитноста на децата и им раскажувал тажни подробности од сопственото бегање, тој ќе си ја освежувал меморијата за таа сушта несреќа, тој вечен непребол-тага-носталгија-меланхолија. Така ќе си го продлабочувал траурот, но и ќе им го пренесел на своите жена и деца во Македонија. Вака, мојот дедо Перо (Петар Антонович Глински од татко Антон и мајка Јулија) решил да остане тивок и да се штити од раскрварување на старите рани преку криење позади велото од вечните солзи. 

Бегалската голгота од лудилото на Бољшевоците

Еве ја приказната за неговата бегалска голгота, таа тажна сторија што сакав да ја раскажам за да остане запишана и да асоцира на секоја друга бегалска болка во човечкиот род. Во аристократското семејство на Глински во Украина еден од синовите во семејството бил предодреден да ја продолжи семејната дејност со земјоделието и сточарството, па студирал агрономија, а другиот, мојот дедо, бил предодреден да и се посвети на државата, па студирал воена академија, т.е. бил кадет во царската војска. Ветриштата на Октомвриската револуција во ноември 1917 година го затекнале во царската гарда. Ноќта, штом се разгорерла револуцијата тој пристигнал во своето село – Коротино кое се наоѓало во Доњецката губернија  (до пред некој ден Украина, а сега веќе Доњецка Република, Русија). Веднаш бил заробен од црвеноармејците. По наредба на Бољшевичкиот суд, заробените аристократи ги одвеле во новокреиран затвор - некој јавен објект кој бил чуван од добро организирана стража од “црвените”. Дознал дека тука некаде биле и неговиот татко, брат, чичко, братучедите и многу други познати ликови. Во глуво доба на ноќта, во црната ноемвриска темница, додека повеќето заробеници и стражари спиеле распослани по душемето, на дедо ми Петја му пришол еден човек од стражарите, и со мимика му покажал да го следи. Дедо ми го познал селанецот што до пред некој ден живеел и работел на нивниот имот. Селанецот, сегашен црвеноармеец, му шепнал на дедо ми да бега што поскоро може. Му рекол дека го ослободува само него затоа што единствено тој од целото семејство Глински секогаш бил добар и благороден со селаните-членовите на неговото семејство, и дека со нив рамноправно работел на житницата.  Му го оседлал својот коњ, му рекол никако да не се враќа дома туку како знае да ја напушти државата. Дедо ми се заблагодарил низ солзи и го подбуцнал коњот во галоп за да ја спасува главата. Селанецот, всушност, му кажал дека сите белогардејци се прогласени за државен непријател и дека ги чека смртна казна. Така Петја излегол на слобода, додека сите други останале затворени. Тогаш решил да ја посети својата сестра - Галина која била мажена во некое друго место. Од неа сакал да дознае за судбината на другите членови на семејството. Одјавал до нејзиниот имот и ја нашол во агонични солзи. Му соопштила дека и оттаму мажите од аристократската лоза биле приведени и одведени во непознат правец. Тогаш Галина грабнала на брзина едно кофчеже преполно со златни монети и скап семеен накит, му го тутнала в раце и му рекла да бега што подалеку од Русија. Дедо ми одјавал во галоп на коњот што го добил од селанецот во правец на најблиското пристаниште на Црноморјето - Одеса. После само стотина метри тој наеднаш го запрел коњот и се завртел за последен пат да ја погледне сестра си. Се сепнал кога ја видел дека лежи струполена наземи. Емоциите и болката на последователните разделби и неизвесноста за утрешниот ден ја срушиле во бесознание. Дури по цела една деценија тој дознал дека е жива. 

Бољшевици

Стигнал до пристаништето на Одеса и се качил на еден брод за Истанбул како слеп патник. Цело време штедро ги делел златниците што му ги дала сестра му за да остане жив, зашто Бољшевиците веќе го контролирале и поморскиот сообраќај. И секоја кришка леб им ја плаќал на оние бродски “грабливци” по еден цел златник. Молкот од секој што ќе го откриел неговото илегално присуство го плаќал со повеќе златници. Слично како што сегашниве лешинари кај Гевгелија ги ограбуваат несреќните емигранти, па за шишенце вода и чоколатце им напкаќаат баснословни цени. Лешинарите се секаде од ист ков, каде и да одиш. Како и да е, во Истанбул веднаш го нашол Американскиот Конзулат кој му издал привремена патна исправа и виза за Америка. Сепак, имало нешто што го одвратило од тоа, едноставно и брзо решение, да се качи на следниот брод и да замине преку Атлантикот за да започне нов живот во новиот “идеален” свет. Но, го надвладала мислата, дека треба да остане тука некаде, поблизу до дома за да може да си се врати во своето огниште по завршувањето на ова комунистичко лудило. Посакал да отиде во краишта каде што има мирољубив и нексенофобичен народ. Ја одбрал Македонија (тогашно Кралство Југославија). Посакал да биде тоа православна земја во која ќе може да најде црква што ќе му помогне. Посакал тоа да биде некое плодно поле во кое ќе започне да произведува жито и ќе одгледува живина. На почетокот нашол работа како физички работник на пруга, а потоа, не знам како и зошто, но судбината го навела во Свети Николе. Ја сретнал баба ми Родна, попска ќерка од манастирот во Ѓуриште и се оженил со неа. Им се родило девојченце што го крстиле по неговата мајка, Јулија, но кутрото, им умрело на едногодишна возраст. Баба ми раскажуваше дека кога им умрело детенцето, дедо ми заплакал со река солзи. Оваа загуба била за него неспоредливо поголема од загубата на домот на татковината. Избезумен во болката, тој отишол да купи мртовечко сандаче. Се задржам долго, многу долго. Кога се вратил, во рацете држел мало свежо обоено со розова боја дрвено мртовечко сандаче. Веројатно заедно го правеле со мајсторот во погребалното. Подоцна им се родиле мајка ми и тетка ми, девојчиња со светли очиња и светли косиња, оригинал мали русинки. Набргу добил  и работа во општината во Скопје, па целото семејство се преселило во метрополата, каде во 1941 ги затекнала нова војна. Дедо ми постојано се допишувал со организациите на црвениот крст и од нив барал да најдат контакт со некој од неговите најблиски. Еден ден, додека си ручале со баба ми и девојчињата, стигнал кобниот одговор на неговото барање: сите мажи од поширокото семејство, кои биле таа кобна ноемвриска ноќ пренесени во непознат правец кон Сибир, биле  егзекутирани. Мајка му, пак, мојата прабаба поболела од тага по мажот и синовите и си умрела. Списокот од околу 20 починати од насилна смрт му го сомлело тажното бегалско срце. Сепак, зрак на надеж било што неговите сестри останале живи.

Белогардејци и  цивилни бегалци на железничка станица во Русија 1917

После дедовата смрт

Како и да е, дедо ми умере на 82 годишна возраст, неколку години пред неговите две ќерки да ги најдат нашите блиски од Доњецк, Киев и Одеса. Јас имав едвам седум години, и немав поим што е тоа смрт. На денот на неговиот закоп, се сеќавам, со братучетка ми Жане со автобус одевме кон  домот на дедо ми Перо во Ѓорче Петров. Јас тогаш гласно си ја пеев  песната “О, лејди Мери” од Том Џонс, а таа ми ја затвараше устата зашто не требало да се пее, пошто умрел дедо. На закопот пак, се заплакав на цел глас, зашто мајка ми гласно плачеше, а не дека чувствував нешто за смртта на мој дедо. Како и да е, подоцна во својата зрела доба ги развив чувствата кон тој тажен и добар човек – мојот дедо бегалец-белогардеец. Пред некоја година дури и се покренав до Амбасадата на Украина и побарав да ми помогнат да најдам податоци за дедо ми. Таму дознав дека се уште имињата на белогардејците во аналите фигурираат како државни непријатели. Ми претстоеше да покренам процедура за негова рехабилитација, само доколку успеам да најдам барем еден релевантен податок - адресата на живеење или воената пошта. За жал, не најдов ништо за да можам да ја покренам таа заслужена рехабилитација што му ја должам. За уште поголем жал, Доњецк веќе се смета дека е под јурисдикција на Русија, па процедурата треба да се покрене во оваа држава.  

Најголемото зло после геноцидот

На крајот, можам да заокружам дека војните и бегалците што ги продуцираат се второто најголемо зло на човековото постоење, веднаш после геноцидот. Бегалските кризи се извор на најголемата загуба, беда, тага и болка. Тие ги создаваат најголемите студови во срцата на човекот -бегалец. Бегалецот може со децении да го чека во неизвесност списокот на умрените од најблизок род, окие кои ја немале неговата среќа. Солзите што ги ронат тие деца, жени и мажи се како водопади од непресушна тага што ќе им извира додека се живи. И, само човечност, добрина и сочуство на луѓето што ќе им се најдат на нивниот тажен пат во беспаќето ќе можат барем малку да ја ублажат таа безмерна болка за загубените блиски, за опустениот дом и напуштените гробови на претците. Само човек на човека може да му е утеха во бегалските кризи. 

The names that carry the code of Mother Nature

When it comes to geographic terms, I believe that Native Americans and Aborigines in Australia were the closest to the ideal. They had an indigenous way of naming things, animals, humans and their dwellings with natural and descriptive names. For instance, Native American could name the same unique river along its run with several descriptive names: Calm and Cold, Wild Raging Woman and Green Curve etc. Each different name may reflect the particular nature of the river which may suggest the possible consequences. For instance, the part which is called Wild Raging Woman certainly suggests a possibility of flooding. However, Native Americans are well known for not leaving any traces of their life on Earth. There are no graves for the dead whatsoever. They are also known for naming their children after the first sight of the Chief of the tribe, as he gets the news about the newborn child. Therefore, there was always a danger, the baby got a strange name - after a name for a strange scenery, a vision or even a hallucination of tribe’s Chief. In old times, way before the newcomer’s invasion, a Native American could be named Purple Dawn, Snow White Valley, Coyote Paws, White Legs, Sitting Bull, Condor's Flight, etc.

Sioux Indian burial 

Along with the rule of the unnatural coalition, DPMNE-DUI came the unnatural nomination of things in th Republic of Macedonia. As a result, during the last decade many public objects, common places, streets and buildings were given names of historical persons with questionable affiliations and contribution to the Republic of Macedonia. To that end, the current dictator of Republic of Macedonia and his Government managed to conceal authentic archive materials in order to declare some suspicious characters as heroes. Currently, these names are disgracefully “polluting” our streets. They became replacements for the old natural descriptive names, inherited from our ancestors. Those old geographic names reflected once the essence of the natural environment. Furthermore, the Macedonian folklore provided key geographic and climatic information on certain geographical points. If you listen carefully the lyrics of the song "Raspukala Shar Planina" (Shar Planina Breaks Down) you will become aware that the disastrous phenomenon is well known -  the mountain through the flash flood “captured” three shepherds and nine heards. Unfortunately, during the perpetual political crises, augmented by the stupidity of the immoral leaders, supported by their corrupted ministers and executives, enabled by the majority of the spineless Members of Macedonian Parliament, and flavored with the fragrance of irrational and self-destructive nationalism of the local procurators, we lost the meaning of the naturally coded names. The lack of the old topography and the natural “baptizing” inherited from the ancestors were, however, once crucial for the survival of the offspring. We, the voters must admit that somewhere on this curved and cursed way, we have lost the key of nature. 

After the flash flood in Shar Planina
(picture borrowed from Brif portal)

Can you imagine why our ancestors named the capricious colorful young mountain with the name "Shara"? It is trivial my dear Watson: It is after the snow melting in spring and leaving black and white patterns behind. Indeed, if you look at Shara Mountain in a springtime during a translucent clear day, you’ll see those typical sleek, blistered vertical black stripes over the white background that are certainly coming from the snows melt. Those are the dark streams that are rushing to figure out their bumpy way to the brooks and further down, to the major “boiling” rivers. Finally, the codename “Shara”, means a mountain where the population should live in accordance with its natural patterns; those fearful patterns of the magnificent scenery. The godfathers of Shara Mountain left their descendants the code of warning - deal with care with the snow in the winter while in the spring do not obstruct the flow pathways of the raging water! Also, be aware of the occurrence of Mala and Golema “Rechica" wich means that water may act as a ghost: now is there, now is gone. The population should somehow be able to learn the lesson, not only by upbringing within the family but with the educational system. People should learn that the river’s name “Pena” suggests that foaming river represents a threat for the inhabitants unless the municipality “fathers” have taken care of it.  “Poroj” is not only a bare name for a village. It is code-name for a region of a "flash flood". Those natural geographic names should be also translated in Albanian, to remind the ethnic albanians on the natural disastrous essence of this region. Now I'm completely convinced of the necessity for bilingual names of the geographic points. The literal translation seems inevitable, in order to preserve the natural code inherited from our ancestors. 

A street which used to be called "Zeleznicka" (Railway Road) in the capital of the R. Macedonia - Skopje that was recently renamed after a late controversial politician, Jordan Mijalkov  

At last, life in accordance with nature should come from the high politics. However, I don’t really understand how we, the foolish and dumb voters, perpetually elect totally ignorant individuals who have no knowledge whatsoever in the laws of nature. How it is possible that we choose to be led by politicians who disregard the knowledge of those who have it. Could you picture out that we have given our vote to a fully ignorant men to manage our nature - the same man who wanted sandy beaches for Ohrid lake coast by building up artificial cliffs all around!!?? The exactly same man who wanted to reap off the entire cane from the lake, ignoring the fact that it serves to the fish to spawn!! ?? Hence, it is a high time to make aware the voters of Republic of Macedonia, even those with the recently acquired “party” jobs that the rule of DPMNE and DUI is disastrous to us, as an integral part of Mother Nature. The rule of these miserable greedy nonhumans represents nothing but a shameless fornication: cutting the trees, devastating the forests, harvesting of urban greenery, raping the Skopje-metropolitan city. This Government keeps on stimulating and tolerating the poisoning and polluting industries, thus disturbing the climate, which in turn clogs the streams and invokes flooding. Hence, when you go casting your electoral vote, keep in mind that these lunatics completely ignore the code of Mother Nature. Please feel free to consider that it was not natural disasters, but they, the current Government murders our children on a daily basis. Therefore, as soon as possible, our citizens should vote out those maniacal-compulsive and extremely egoistic criminals, who obviously do not love their own children. Why we should expect them to care about us?

River Pena in Tetovo after the heavy showers.
(photo borrowed from Flash News portal)

Имињата што го носат кодот на природата

Кога станува збор за географски поими, сметам дека индијанците од Америка и абориџините од Австралија биле најблиску до идеалното именување на работите, животните, луѓето и нивните градби, зашто ги крстеле природно и декриптивно. Така, кај американские индијанци една иста и единствена река по должината на нејзиниот тек можела да има повеќе пикторескни индијански имиња: Мирна Ледена, па Дива Разгневена Жена, па Крива Зелена итн. Секоја различно номинирана секвенца го отсликувала карактерот или суштината на реката и ги давала во предание можните консеквенци.  На пример, делот што го нарекле Дива Разгневена Жена секако дека сугерира на природна опасност за населението од поплави. Како и да е, индијанците се познати по тоа што жевееле на начин што нивното битисување не оставало трага врз Земјината топка. Дури и не правеле ни гробови за починатите. Познати се и по тоа што своите деца ги крстеле според првите визии на старешината, во моментот кога ќе му било соопштено дека во племето се родило дете. Како и да е, секогаш постоела опасноста, бебето да добие име по некоја чудна глетка, визија или халуцинација на поглавицата. Во дивите времиња, уште пред да бидат геноцидирани од новодојдените, кај индијанците чести биле имињата Румена Зора, Снежно Бела Долина, Шепите на Којотот, Белите Нозе, Седнатиот Бик, Соколово Перо итн.  

Погреб на Су-индијанец (Siux) без гроб 

Кај нас, во последно време, заедно со владеењето на непринципиелната коалиција на ДПМНЕ-ДУИ завладеа противприродното именување. Природни простори, улиците и објектите започнаа да добиваат нови имиња на личности и "јунаци" со дискутабилна историска вредност за Република Македонија. Честопати се прикриваа веродостојни архивски материјали за насила да се прогласат некои сомнителни ликови за јунаци, а со нивните имиња да се испоганат некои улици кои носеле сосема природно или описно име. Инаку, до неодамна на овој простор нашите претци во поглед на географските имиња биле сосем слични на индијанците. И тие на географските поими им давале природни имиња што ја отсликуваат суштината на природата во таа точка. Дури и фолклорот ги давал клучните географско-климатски информации. Послушајте ја, конечно песната "Распукала Шар Планина" за да дознаете дека е познат феноменот таа планина низ стихија да однесе тројца офчари со девет стада. Само, за жал, некаде попатно, низ премрежијата на војните, кризите и глупавоста на лошите владетели, алчноста на нивните министри и директори, безќрбетноста и идијотизмот на нивните парламентарци и национализмот на локални прокуратори, се изгубила смислата на кодот за толкувањето. Се изгубиле заветот и старото кумство на претците за опстанокот на нивните поколенија. Некаде сме го изгубиле клучот на природата. 

Оваа улица енаш се нарекуваше "Железничка" поради железницата, а сега се нарекува "Јордан Мијалков"- според името на личност со дискутабилна историска вредност. 

 Замислете, претците ја нарекле острата млада планина “Шара”, зашто е шарена. А од што е шарена? Тривијално е: од снеговите што се топат напролет. И навистина, ако ја погледнете Шарпланина напролет во некој бистар проѕирен ден, ќе ги видите тие типични елегантни, вертикално избраздени црбо-бели шари. Црните се, секако од стопените снегови, но и од потоците што се создаваат секоја пролет за да снегот си го најде патот до поголемите врела и реки. Кодното име Шара, означува планина на која населението треба да живее во согласност со природниот дезен на рувото на тоа тлото, со тие шари од таа величествена природа. Кумовите на Шарпланина оставиле дека населението треба да се справува со снеговите зиме, а напролет да не ги попречува линиите на потоците и “Речиците” што се како духови: ту ги има, ту ги нема. Населението треба да се учи не само низ домашното воспитување, туку низ образовниот систем да им се “поклонува” на коритата не реките, поготово на оние што имаат тенденција да се запенат, пa низ дивоста и бесот (како оној на реката “Пена”) да односат се пред себе кога ќе заврне летен дожд. Кодното име “Порој” нека го преведат и на Албански за да ги потсетува на стихијната суштина на овој предел. Сега веќе сум сосем убедена дека двојазичноста во имињата на географските поими со буквален превод станува неминовна, само и само да се запази заветот на претците за живеење во согласност со природата и нејзините неприкосновени физички закони. Конечно, и името “Шипковица” сигурно не е дадено заради некоја стриптизета-танчерка на шипка, туку поради некоја друга длабока природна суштина која треба да се декодира.

Шарпланина си создала "Речица", река-дух, што ја има па ја нема
(сликата е позајмена од порталот Бриф)

Конечно, животот во согласност со природата треба да произлезе од највисоката политика. И никако не ми е јасно како ние будалите гласачи, перпетуално власта им ја доверуваме на луѓе кои ги "краси" тотално незнаење (игнорантност) на природните закони, луѓе кои игнорирачки не го почитуваат знаењето на оние што го имаат. Замислете, дозволуваме природата да ни ја менаџира човек што сакаше Охридскиот брег да го попесочи со помош на парапетче!! Човек што сака да ја ожнее целата езерска трска за да нема каде да се мрестат рибите!!?? Конечно, време е да се освестат сите жители на РМ, дури и оние заблудените со партиските вработувања, дека владеењето на ДПМНЕ и ДУИ е погубно за нас, како интегрален дел од природата. Владеењето на овие мизерни и алчни нелуѓе е противпритоден блуд: ги сечат дрвата, ги пустошат шумите, ги сотираат градските зеленила, ја силуваат метрополата, ги стимулираат и толерираат тровачките индустрии, а со тоа ја пореметуваат климата. Тие избрани луѓе мижат пред зачепување на потоците и со тоа ги предизвикуваат поплавите. Тие лудаци целосно го игнорираат кодот на природата. Слободно можете да сметате дека не се тоа природните непогоди, туку тие, лично и персонално ни ги убиваат децата. Затоа, треба час поскоро да се стави точка на умоболното владеење на манијакално-компулсивни и екстремно самољубивите злосторници кои, очигледно  не си ги сакаат ни сопствените деца. А зошто би не сакале нас другите?
  

Запенувањето и лутината на реката Пена
(фотографијата е позајмена од порталот Flesh News)