Говор на љубовта кон народот и татковината

Еве ме пак со нови брановити изблици на говор на омраза кон оние што се само за мразење и за ништо друго. А за нивното зло треба гласно да се говори. Па еве го тој говор, сам по себе суштествува како неминовсност. А зарем се очекувало од преживеаните од Аушвиц со симпатии и политичка коректност да им се обраќаат на логорските наци-службеници,  оние задолжените за одвртување на вентилите од гасовитиот цијано-водород? Не! Така и од мене не треба да барате зорле да си ставам влакна на јазикот, кога влакната ги имам одамна трајно издепилирано. Ве уверувам,  сто проценти е беспредметно  да се бара од мене да бидам нежна професорка, та да не ги навредувам оние што со умисла, при полуздрава свест и целосна пресметливост не трујат нас жителите на овој проклет град, Скопје.

Инаку, паторот денес не го таргетирам,  оти тој веќе има заквачено гускини- шаткини јајца за Коледе, та  не мислам дека треба да се бавам со таа отстрелана и искубана птица. Но затоа, копјето за  одговорноста за овој злочин ќе го зачукам точно во центарот на ќелавицата прошарана со 5-6  маслосани шпагети-алакарбонара на арпаџикот Коце.

Тој таканаречен градоначалник, градски гробар, градски штетник и стаорец од градската канализација, тој алхемичар на градските отрови и одгледувач на кобните ПМ10 честички, е токму тој Коце го гледам како апсолутен виновник за тоа што сме ние секој ден  сѐ поблиску до несреќата, тешките заболувања и смртта.  Таа мрачна  анахрона личност што ни ги изѕида бедемите на кич, ни ги насади спомениците на терор и смрт, токму тој е виновен за ова смртоносно загадување. Неговите гнасни рачиња, сесрдно потпомогнати од лигавите маши и пинцети, ги аминуваше смртоносните концентрации на отровите. Тој самиот не знае но и не сака да чуе како да го спаси градот од ова каталкизмично загадување со научни и аналитички методи! Неговата некадарност и незнаење не го прави Коцета да биде подобар од лудиот хемичар Џокер, којшто ќе го отруеше целиот Готам Сити, да не беше тука Бетмен.

Значи, кога мизерникот ќе ви каже дека загадувањето е од Бога предодредено и ништо не може да се направи, не му верувајте, проклетникот лаже!!!  Или толку му сече!?

Еве кои итни и вонредни мерки мене, која сум неука од областа аерозагадување, ми паднаа на памет дека мора да бидат преземени  поради енормното смртоносно аерозагадување на Скопје.

1. Да се воведе интервентен технички преглед  за-смог тест со пониско ниво на толеранција за сите возила постари од 10 години, и да се суспендираат од сообраќај загадувачите. Но, бидејќи  ова не е популистичка мерка, сељоначалникот на престојните локални избори може да изгуби гласови  од возачите на тешките к'рнтии, тој решил да не труе без око да му трепне. Партијата и профитот, пред животот на народот.  

2. Веднаш да се воведе системот пар-непар. Толку е едноставно и веќе испробано во рамките на СФРЈ. Еееее, ама ова сега се коси со тенденцијата за што поголема потрошувачка на гориво. Данокот од горивото ем ја пуни градската каса, ем државната, ем го обезбедува рекетот што неделно им го плаќаат нафтаџиите на ДПМНЕ.

3.  Да им се прати инспекција на познатите градски загадувачи. Да се постави постојан онлајн транспарентен  мониторинг на индустриските капацитети од градот, за да се покаже кој сесрдно ни ги копа гробовите. Да се затворат загадувачите додека не обезбедат европски стандарди за работа и за зачувување на околината.

4. Да се забрани употребата на најлонски ќеси. За производителите да се обезбедат  субвенции за пренамена во друга дејност. Ама и на оваа промена  не може да се смета, со оглед на тоа што бизнисот со ќесите да ти имал обрт од околу 2 милиона денари (или евра, сеедно) од кои гарант, преку познатото рекетарење,  огромни износи се враќаат  во тоа фашистичката партија ДПМНЕ. Парите од ќесите се насушни за корупција на домашни и европски парламентарци!

5. Да се затвори градот за нови жители, како што е сторено во Љубљана и Женева. Градот Скопје нема капацитет да се самопрочистува со овој обем на раст на жителите. Треба најитно да  престане изградбата на нови објекти за вдомување на растечката популалцијата од ДПМНЕ што сака да ги ужива погодностите на проектот Скопје 2014. Ама и ова нема да смее мизерникот да го направи зашто преку  просељачувањето на метрополата  се менува гласачката структура во корист на криминалната банда.  

6. Ова за догодина - да се направи  приватно-јавни партнерски претпријатија за рециклирање. Општината да се јави како партнер во дејноста која ем е уносна, ем ќе вработи голем број луѓе,  ем ќе ја чува нашата животна средина. Замислете, ова можеше да биде срцевината на проектот 2014, наместо сите кретенски висечки барокни столбови, умоболнички  канделабри и споменици на крволочните  терористи од срамното ни минато.

7. И ова за догодина - Скопје да се пошуми  максимално. Да се надомести повеќекратно  се што брутално испокасапија манијаците оболени од фобија од дрва. Имам непогрешиво чувство дека дрвата од градот беа немилосрдно потоморени заради  безбедноста на грдиот патор.  Паторот изгледа се имаше избербатено од страв некој да не се сокрие зад гранките и да не му изврши атентат без да го уснимат камерите. Ами како!!!

Конечно, знам дека арпаџикот којшто се стреми да стане кромид ќе си ги вметне овие предлози во програмата за локалните избори. Така и треба. Тоа го прави секој  "чесен" арпаџик. Посредниот убиец и трујач во конц-логорот Скопје можеше да биде нешто сосем спротивно  - грижлив градски ТАТКО. Само да сакаше.

   

 Ете, ова е мојот говор на љубовта кон народот и татковината.        

Писмо до лидерите на опозиционите партии.

АЛАРМ ЗА МАКЕДОНИЈА !!! "ТАЈМАУТ ПРЕД ЦАЈТНОТ"

Драги лидери.

Ги видов резултатите од последните три анкети. Најрелевантна ми се виде онаа од РЕЈТИНГ.  Не знам колку успеавте вие да го видите тоа, како најповикани за иднината на Македонија во дадениов момент, но јас во овие бројки препознав амбис -опасност за целосно тонење на Македонија во бездна. Затоа апелирам,  ИТНО соберете се во кризен штаб и направите нов прагматичен план-исчекор за спас на државата. Во спротивно, ОДГОВОРНОСТА за поразот на Македонија ЌЕ БИДЕ ВАША. 

Лидери на СДСМ, Левица, Либерална Партија, Коалиција за Промени и Правда, ВМРО за Македонија! Веќе е цајтнот! Затоа, направете си тајмаут, та веднаш соберете се на купче за да колективно се свестете дека цензусот од Изборниот Законик е како создаден да ги голта живи и казнува суетните и неспособните ситнопартиски лидери, оние кои не умеат да влегуваат во динамични коалиции за спас на државата. Еднаш барем надминете ги личните и теснопартиските интереси за сметка на државните интереси. 

 Според бројките на "Рејтинг", здружените опозициони партии имаат точно 4% повеќе гласови отколку ДПМНЕ. Договорот за насочување на гласовите на малите опозициони партии кон СДСМ е единственото можно сценарио за ПОБЕДА над злото.

Погледнете го графиконот со два чивта очила, ве молам. Малите лидери мора да сфатат дека необезбедувањето повеќе од 5% гласови  во превод значи гласови за гнасното клептоманско злосторничко здружување -ДПМНЕ. Надминете се себе си, надминете ги разликите кои се, верувајте, минорни во однос на болното зло што не навјаса, па повикајте ги своите гласачи да го пренасочат својот глас кон коалицијата на СДСМ - ЗА СПАС НА ДРЖАВАТА!!!

Графиконот погоре го дава уделот на опозиционите партии во евентуалната здружена опозиција, која е единствениот можен начин да се победи проклетството од "ламјата со седумте глави и петте украдени милијарди". 

Раководството на СДСМ мора да покаже сензитивност кон судбината на бројките и цензусот, и да разбере дека во наредните 24 часа МОРА да ги повика партиските лидери на помалите опозициони партии за да ги убеди во потребата да ги заштити под своја капа (колку и да е накриво скроена во моментов) и да ја спаси Македонија.
После 11.12.16 одговорноста за егзодусот што ја чека земјава ќе биде ВАША И САМО ВАША!!! 

Со почит,
Мимоза Ристова
Граѓанка на Македонија

Чипирани клонови - тестостеронски меснати вреќи за убивање

Ми текна

Деновиве во Крушево ми "кликна" прекидачот и ми "светна" сијалицата. 

Имено, овие две седмици тука се одвива Европско првенство во Змаеви и Параглајдери, па Мечкин Камен се популираше со голем број згодни и витки млади, средновачни, а богами, и повозрасни мажи од Западна и Источна Европа и од земјава. Едноставно, тоа се машки атлетски градени суштества, но со умерено развиена мускулна маса. Но, затоа, пак, на 1-ви и на 2-ри август на Гумиње се исцртаа дијаметрално спротивни портрети на една друга сорта. Во таксономијата на хуманоидите ова е, всушност, криминалната долна сорта на ДПМНЕ-овите чипирани клонови кои празните бричени глави ги носат на дебелите биволски вратови а расфрланите рамена и бицепси небаре секој момент спонтано ќе им се распрскаат, онака од чиста мира. 

И ете, ми текна, Миле! Оние биволи се, уствари фенотипот на меснати вреќи од хуманоидни машки организми кои се создадени со помош на Мијалковата владина хемиска машинерија. Таа фабричка линија сеуште по инерција си ја штанца истата фелерична стока во ДПМНЕ-овата "месна" индустрија. Тие мажи, всушност, се биолошки организми со истиот биоритам, истата исхрана и со истата идеологија. Покрај исхраната што им ја сервираат и продаваат преку фитнес центрите во кои се формираат нивните колосални месишта, тие да ти добивале и анаболици (стероиди). А стероидите не за бадијала се забранети хемикалии, зашто примателите стануваат агресивни. Со прекумерна и долготрајна употреба корисниците станувале машни за убивање.

Mike Tyson

Серија од убијци

Сетете се на Мајк Тајсон кој во еден бокс меч му го искина увото на спротивникот. Сетете се на Игор Спасов кој пред да го затворат носеше на себе стравична мускулна маса. Ако ги погледнете сликите, ќе најдете дека тој потоа во Шутка и Идризово делумно ги изгуби месиштата и пршутот. Да потсетам, тој е еден од обезбедувањето на Груевски кој го претепа до смрт голобрадото момче - Мартин Нешковски. Да ве потсетам на бодигардот на Мијалков, Ален Зекиров, кој исто така, најверојатно под сејство на хормоните што ги набилдуваат мажите како жбитци, добил слични пориви на агресија па со леснотија го прегази до смрт старецот што минувал со велосипед по пешачкиот премин на Партизанска. Конечно, и Урко е истиот фенотип на полициски "месни нарезак" кој интензивно си го билда телото. Тој како фитнес инструктор им помага и на другите од нивната сорта да се оформат на сличен начин. Ете, пред некој ден и тој усмрти послаб учесник во сообраќајот. 

Игор Спасов во Идризово со чоколадо со ориз.

Крушевските клонови

Конечно, не знам каде да ги сместам во оваа класа и оние клонирани - црномаицаши, за кои снимката од 1-ви август 2016 од црквата во Крушево ја отсликува таа кобна сличност во ментална рецесивност додека ја пеат песната во која се возвишува предавникот и убиецот Тодор Александров. Од нив, просто извира истата кретенистича идеологија. 
Ако исто изгледаат, исто се однесуваат, тогаш мора низ нивните крвни жили да тече истата опасна и непозната хемикалија. Но која ли е?

Потврда за мојот сомнеж 

Пред неколку месеци со Хелсиншкиот Комитет бев во мониторинг-мисија во менталната установа во Демирхисар. Таму забележав дека не само што сите штитеници се однесуваат пасивно, та и мажи и жени само стојат/лежат и гледаат бледо, туку си добиле и сличен изглед на андроиди: ни мажи ни жени, туку нешто усреднето. Лекарката ми рече дека сите го добиваат истото лекарство за супресија на нагонот за физичка и сексуална агресија. Со тој лек тие се мирни зашто ги губат доминантниот хормони. Мажите го губат тестостеронот, а жените естрогенот. Иста биохемија, ист физикус. Бинго! 

ДПМНЕ

Конечно, заклучувам дека криминалниот систем на владеење на ДПМНЕ ја создаде таа агресивна месна тестостеронска сорта. Со заминувањето од власт и улиците и пешаците очекувам да си го добијат својот мир. Следната власт треба строго да ги дефинира фитнес центрите и да ја ефектуира забраната за користењето на овие опасни материи кои нормалното  човечко битје го претвораат во убиствена вреќа од биволско месиште.

Are we suffering from an incurrable endemic-Macedonian Stockholm Syndrom?

People stuck in Stockholm-syndrome

Are there any citizens in this country who think independently for themselves, that believe in fairy tales of the "democratic" and prosperous rule of Gruevski, as those of GDOM citizen's association believe? Are there people left on the Earth who still believe that it is good to live in Macedonia? I assure you that these people comprise a negligible minority in my immediate circle. Not that they are stupid, not that they are ignorant, but a serious socio-pathology must be going on in their minds. I thought they suffer of some trivial diagnosis as, for example, acute "blindness," temporary "deafness" or even sporadic "concentration disorder." But I was wrong. Later I realized that these people suffer from a serious libido disorders, desiring to submit themselves to a sexual abuse of their healthy brains on a daily basis? Imagine, these are not the people who get loaded from the Government procurement procedures and tenders. These are not the people who have great jobs (most of them are jobless). Those are not the beneficiaries of the European IPA funds and state subventions. Then how could they still believe in the political and social success and economical growth of the criminal financial installation Gruevski / Stavrevski / Bogov. I believe that their belief in a nonexistent goodness, democracy, and prosperity is nothing less than a psychiatric condition known as Stockholm syndrome. The syndrome occurs when the hostage or a kidnapped person falls in love with their own captor and tyrant.

"These people were no bad at all. They gave me to eat; I was allowed to sleep, and they left me alive "(Hostage of the hijacked plane - Flight 847).

 

A scene from the movie "Night porter"

Origin of the term, Stockholm-syndrome

Stockholm syndrome is named after the famous case of bank robbery in Stockholm in 1973 when the hostages were taken by the hijackers. At the end of their captivity, i.e., six days later, those same hostages suddenly refused to be rescued by the special police units. Also, they didn't want to go out to be free when they were allowed. Then, too, they all refused to testify in the court against their kidnappers. A climax of their "love story" happened when they started a fund raising for hiring good lawyers to their former slave-holders. According to some newspapers, one of the hostages even got engaged to one of the captors, who got sentenced to years of imprisonment. Since similar phenomenon repeatedly appeared throughout history, this unnatural and distorted sadomasochistic behavior was thus named a Stockholm syndrome.

Stockholm syndrome occurs when a trapped person is held in isolation, can't escape, and their life is threatened. However, it is necessary that the kidnappers show a tiny little act of kindness. It usually takes three to four days for this strange psychological distortion to occur. The syndrome reflects the victim's strategy to keep the kidnapper satisfied, just to be able to stay alive. After the 4th day, the victims begin obsessively to identify themselves with a tyrant. In their blurred heads a dramatic transformation occurs, so they suddenly start to admire all the things their captor loves, and to hate all the things the kidnapper hates.  Entering into that role, victims begin to feel true empathy, sympathy and even affection for their tormentors.

Macedonian Stockholm syndrome "Falling in love with Gruevski"

The hostage drama in Macedonia started 2007, shortly after the "coronation" of the man with low professional standards, immoral character, questionable intellectual capacity, and problematic mental health (probably a sadistic nature). To expand the contagion of the Stockholm-syndrome among the people in Macedonia, it was necessary to create an illusion of external isolation. President Jorge ( also known as Professor of Law George Ivanov, also called Ficus) provided the self-isolation of the country by dissipating the poisonous paranoid thesis that all the world hates us, everyone but Russia is against us and that we are subject to world conspiracy that we should stoically bear. As a result,  citizens started blaming the destiny that predestined us to remain in the arms of her captor. Also, another important prerequisite was satisfied: the freedom of speech was systematically usurped and the free media declined. This situation has not led to isolation, closure, the nontransparent state of the state of Macedonia. A "can of beer" state, in which we do not look out, but also, them from the outside do not see us trapped, concealed and tormented inside. Nobody sees the rise in pressure that happens inside. We are all waiting for the moment of an external benefactor who will catch for the opener and make the move. He, the Deus Ex Machina, is awaited to open the can of our decade-long prison. We are ale waiting for the Godot.

            As noted above, the practice of Stockholm-syndrome incidents that an abduction victim needs 3-4 days to adjust fully to the tyrant. When it comes to a total collective kidnapping (an entire state with the people), as in our case, it takes 3-4 years. Four years imprisonment and permanent blackmail, the threat of the bare life are needed for the person to acquire the nasty perversion named Stockholm syndrome. The fourth year the person becomes grateful for every morsel of dry bread with peanuts, which alone he earns with their hands! After four years of chronic isolation and fear, a person becomes reduced to a pinhole, indulging and blessing his mental torturer for every breath of air they take. One begins to appreciate the fact that he/she wasn't killed. A person starts to praise the fact she/he was only squeezed in the vise of the totalitarianism and marginalized from the human society. This is a very complex social and psychopathological matter, which is not very well researched. How odd and twisted could be the human mind? How capable to quickly switch between the normal and completely unknown behavioral modes under occurrence of extreme conditions and environments.

Cure for MK-Stockholm

When You think about it, you may realize that we suffer from this vicious collective diagnosis - Macedonian Stockholm syndrome. After it persisted for ten years, I don't think it ever will pass. The syndrome has likely turned into a chronic condition. 

The psychology also treats cases of domestic violence, cases of women stuck in love and hate sado-maso connection with a spouse as if they suffer from a Stockholm syndrome. The experts say that in such individuals, the  dependence on the tyrant can be treated with a psychotherapy up to ten years.

A key issue here is whether Gruevski-addicts will manage to escape from the quicksand of his autocracy? Whether or not those people will ever overcome and recover from the ownership treatment from their captors - politicians who deprive their people of human rights and fundamental freedoms? I wonder if these people self-organized within GDOM Association, the well-known  junkie-Grujovists, will head a new side of life while are the tyrants in prison, or by inertia,  will continue sending "love letters" to their kidnappers? Will this syndrome become their chronic condition that comes once - stays forever, as with the Belarusians, Russians and, now we can say, the Serbs? Will somebody from a western pharmaceutical laboratory invent a cure for Stockholm-suffering collectivities that passionately empathize with their torturer?

St George and the Dragon by Paolo Uccello

And when the Savior comes...

At last, the key question is, what if soon the "Liberator" appears on the stage, or St. George descends from the heaven to take off the seven evil heads of the black dragon, or a wise man emerges from far East with the key that opens the chain locks from our feet? Are we going to recognize the moment and help him to help us? 

Perhaps not, since we are already bogged down in the mud of this incurable syndrome in its late metastatic stage. Hence, we will probably act irrationally and refuse the offered hand to the freedom?

Има ли лек за Македонскиот Стокхолм-синдром?

Народот е заглавен во Стокхолм-синдромот

Дали навистина постојат граѓани на РМ кои мислат со своја глава, кои не се во врвот на власта, а кои веруваат во добронамерноста и демократичноста на преродбата на Груевски како овие од ГДОМ? Има ли човечиња кои сеуште веруваат дека не е лошо да се живее во РМ? Ве уверувам дека ваквите граѓани сочинуваат многу многу мало малцинство во мојот непосреден круг, ама, сепак ги има. Не дека се глупави, не дека се неуки, туку некоја сериозна социо-патологија се случува во главите на овие луѓе. Гарант страдаат од некаква банална дијагноза, како, на пример, акутното “слепило”, привремена “заглушеност” и спорадичната “некритичка затупавеност”.  Подоцна сфатив дека уствари луѓево имаат нарушувања во либидото па сакаат секојдневно некој сексуално да им го злоупотребува здравиот мозок? Замислете, тоа се луѓето што нит тендер јале нит тендер помирисале, нит работа ни сабота добиле, нит ИПА фондови со очи виделе, а ни со дневница не се мрселе, а сепак веруваат во успехот и економскиот раст за кој блада инсталацијата Груевски/Ставревски/Богов. Вербата во непостоечка добрина, демократија и благосостојба е психијатриска состојба позната како Стокхолм-синдром.  Таа болештина настапува кога заложникот или киднапираниот човек ќе се вљубат во сопствениот киднапер и тиранин.

“Тие луѓе не беа воопшто лоши. Тие ми дадоа да јадам, ми дозволија да спијам и ме оставија жива” ( Заложничка од киднапираниот авион - Летот 847).

Од каде потекнува името на Стокхолм-синдромот?

Стокхолм синдромот го добил името според случајот на грабежот во една банка во Стокхолм во 1973 година, кога од страна на грабнувачите биле земени неколку заложници. На крајот од своето заложништво, т.е. шест дена подоцна, истите тие заложници одбивале да бидат спасувани од специјалците. Не сакале да излезат кога им било овозможено. Потоа, исто така, тие сите до еден одбиле да сведочат на суд против своите грабнивачи, a кулминацијата од нивното вљубување се случила кога решиле да покренат фонд за да им најмат добри адвокати на своите робовладетели. Според некои весници, едната од заложничките дури и се верила со сопствениот грабнувач, инаку осуден на затворска казна. Бидејќи ваквиот феномен се повторувал низ историјата, ваквото чудно неприродно и извитоперено садо-мазохистичко однесување било нарачено Стокхолм синдром.

Сцена од филмот "Night porter"

Стокхолм синдромот се јавува кога заробениот е во изолација, не може да побегне, и кога животот му е под закана. Сепак е неопходно грабнувачите да покажат некој ситен акт на љубезност.  Обично се потребни три до четири дена за да се случи ова чудно психолошко изместување.  Синдромот ја содржи во себе стратегијата на жртвата да го држи киднаперот задоволен само за да остане жив. Така жртвите нагло почнуваат опсесивно да се идентификуваат со тиранинот. Во нивните глави настанува драматична трансформација, па тие наеднаш почнуваат да ги обожуваат сите работи што ги сака, а да ги мразат сите работи што ги мрази нивниот киднапер.  На тој начин, влегувајќи во таа улога, жртвите почнуваат да чувствуваат емпатија, симпатија, па дури и љубов за сопствените мачители. 

Грујовштината во македонскиот Стокхолм-синдром

Заложничката драма во РМ настана уште во 2007-та година, кратко време откако се устоличи човекот со ниски професионални стандарди, морални квалитети, доскутабилен интелект, и проблематично ментално здравје (садистички киднапер). За да се прошири заразата од Стокхолм-синдромот потребно беше да се создаде атмосфера на изолираност. Параноидната теза на Хорхе, дека сите наоколу не мразат, та сите се против нас и дека сме предмет на белосветски заговор кој треба стоички да го издржиме, ја обезбеди таа самоизолација. Така граѓанинот се помири со судбината која "предодредила" да си останеме во прегратките на киднаперот.  Како важен предуслов беше и узурпираната слободата на говорот и падот на слободните медиуми. Таквата ситуација не доведе до затвореност како во една лименка од која немаме поглед кон надвор, но и тие однадвор не нѐ гледаат нас што сме заточени внатре. А внатре притисокот расте. Се чека моментот кога некој надворешен добротвор ќе се фати за отворачот. Тој Deus ex Machina, никако да посегне да ja подотвори лименката на нашиот децениски затвор.

            Како што рековме погоре, праксата од Стокхолм вели дека во случките со киднапирањата на жртвата и се потребни 3-4 дена за да се здуши со тиранинот. Кога се работи за колективна киндапировка на цел еден народ и држава, изгледа се потребни 3-4 години. Четири години заточеништво и постојани уцени, закана за голиот живот, и ти стануваш поматен во ак'лот. Четвртата година стануваш благодарен за секој залак сув леб наквасен со гола вода, што сам ќе си го заработиш! После четири години живот под хронична изолација и страв, човек се снижува дотаму што снисходливо почнува да го благословува својот ментален мачител за секој здив од воздухот што ќе го вдише. Тогаш човек почнува да биде благодарен и за тоа што не е убиен туку само е стегнат во менгемето на тоталитаризмот, и отфрлен на маргината на хуманото. Ова е многу сложена социјална и психопатолошка материја, која не е многу истражена. Чуден е човековиот ум. Способен е да се пренасочува во сосем непознати бихевиорални модови при појавата на екстремни услови и окружувања.

Лек за МК-Стокхолм

Кога подобро ќе размислите, ќе сфатите дека навистина не има начнато оваа опака колективна дијагноза –македонаски Стокхолм синдром. По 10 години, навистина не верувам дека некогаш воопшто ќе ни помине синдромот? Психологијата, исто така, ги третира случаите на семејното насилство, т.е. заглавеноста на некои жени во љубовно-омразна-садо-мазо конекција со брачниот другар како Стокхолм синдром. Експертите кажуваат дека кај ваквите личности зависноста од тиранинот може психотерапевтски да се третира и до десет години.

Клучно прашање овде претставува дали нашите грујовистички зависници ќе се испрепелкаат од љубовната  кал на неговата автократија? Дали воопшто и кога тие луѓе ќе го надминат и ќе се опорават од сопственичко-поседувачкиот третман од нивните грабнувачи-лишувачи од човечки права и фундаментални слободи? Дали додека се тираните во затвор, овие ГДОМнести џанки-грујовисти ќе завртат нова страна од животот или, пак,  по инерција ќе си продолжат уште долго да комуницираат преку љубовни писма со киднаперот? Ќе ни остане ли ова како хронична болештина што сме ја закачиле еднаш и ќе си ја носиме за навек, како Белорусите, Русите и сега веќе може да се каже и Србите? Дали во некоја западна лабораторија ќе се најде лекот за Стокхолм-сидромисаните колективитети кои се страсно соживеани со мачителот?

И што кога ќе дојде спасителот?

И најсетне, клучното прашање е дали кога ќе се појави ослободителот на сцената, или од небото ќе се спушти Светиот Георгија за да  ги симне 7-те глави на црната ламја, или кога пацифистички мудрец ќе се појави од далечниот исток со клучот што ги отвора катанците за ѓулињата од нашите нозе, дали ние ќе го препознаеме и ќе му помогнеме да ни помогне? Или, можеби сме веќе заглибени во синдромот во неговата доцна метастазирана фаза, па ирационално ќе ја одбиеме понудената рака до слободата? 

Последниот телефонски повик на диктаторот

(објавено во ОКНО пред една цела година - 22.04.2015)
Не беше тоа некој бункер, да речеш, туку најобичен стан во една голема станбена зграда со многу соседи. Диктаторот седеше на фотељата во дневната со кренати нозе на табутерката. Сѐ уште се немаше слечено  по враќањето дома. Откако бегло ги провери сите соби во станот, обезбедувањето тивко излезе. Немаше никого. Тој остана потполно сам во големата бела одаја со прозорците низ кои зјапаше гладната темница. Темницата веќе беше вкоренета во него како некоја мрачна глад што се готви да го проголта својот креатор. Си ги погледна светнатите чевли на нозете што тоа попладне штедро ги изгланца службеничката задолжена за облеките на премиерот.

“Мама да ме види со кондури истопорен на табуретка, гарант ќе ми акне 2-3 шамари”, измумла, повеќе за себе отколку за празните одаи, во кои гласно ечеше страшната самотна тишина на која тој постепено си се привикнуваше.

Жена му и дечињата веќе некое време ги немаше во овој убаво декориран простор. Ги немаше двете мали главчиња да ѕирнат во дневаната соба во своите шарени пижамчиња. Го немаше ни кученцето кое редовно ги следеше своите малечки друшки. Сѐ чинеше како нивното отсуство многу да не го засегнуваа. И онака, додека сите беа тука, тој скоро секогаш вешто ги избегнуваше обидите за гушкање со своите дробни нежни потомчиња. Диктаторот не знаеше да изгушка мало дете бидејќи тоа не беше запишано во неговиот емотивен код – тој самиот не беше изгушкано дете. Татко му си замина уште во неговото најрано детство зашто изгледа го убедиле дека друг е авторот на неговото сопствено дете - дсегашниот диктатор. И онака не личеше на него, ама воопшто. А и крвните групи не се погодија за да може така лесно да се подметне едно кукавичко јајце под туѓи топли пердуви. Откако се прежени, таткото на диктаторот го запостави своето "првородено" за сметка на новороденото. 

Диктаторот никогаш не си разјасни себе си, зошто татко му го отфрлил? Мајка му, од друга страна, уште пред разводот беше неврамнотежена во хормоните, психата и во либидото. Нејзиното психичко здравје до темел се разниша додека беше на печалба во северна Африка. Таму таа повторно се вљуби, но, на крајот повторно ништо не излезе од таа нејзината погубна нестабилност. Сите тие години мајчината љубовџиска несреќа ја преживуваше целото семејство.  Грижата за кутрото машко дете, сегашниот диктатор, ја имаа преземено неговата баба по мајка, а подоцна и вујкото на диктаторот. 

Инаку, неговата мајка многу често се однесуваше како вистински ѕвер кон својот син-единец. Постојано го навредуваше со погрдни зборови, а не ретко го шамараше за сѐ и сешто, и без причина и со причина. Некогаш и поради калта на чевлите или, пак, за крвавите  колена. Таа жена го маваше сосптвеното дете дури и тогаш кога му беше најпотребна топла мајчинска прегратка, како мевлем против болката. Наместо да го утеши, таа ѕверски го маваше по главата.  Му велеше  “ќе те с’кцам, како сол, ќе те с’кцам ак си ми дојдел сос крвави колена”. Понекогаш дури и превентивно го маваше со лесни удари по главата, за да сослуша со внимание што му се зборува. Но сега, не беше ни важно сето тоа. Таа сега беше добра со него. Сега тие беа сојузници кои војуваат на истата страна од фронтот. Заедно ги тепаа неговите жени, и првата и втората. Првата имала среќа, па се спасила навреме, но втората, ах таа втотара! Таа продолжително и редовно си го јадеше ќотекот од двоецот мајка-син. Кутрата, не смееше ни да писне за тоа, ни да признае некому. Диктаторот и се закани дека ќе ја најдат фрлена од ендек, во карпите на кањонот на Матка. “Верувај, никој нема да дознае нити да верува, дека не си се самоубила”, и се закануваше во кавгите.

Како и да е, неговата мајка дури последниве 10 години стана добар негувачки родител на својот 40 годишен син. Мајчината добрина посебно дојде до израз откако тој купи 4 стана, и тоа сите на нејзино име. Тој ѝ покажа дека умее да биде добар син, без да го бранува и онака тешкиот мајчин живот.  Таа сега заслужила да одмори. Таа треба да биде среќна и задоволна. Никој друг не беше битен. Заминувањето на жена му со децата и кучето не предизвикаа болка, тага или носталгија, туку само гнев и желба за освета.

“Ако ја снема оваа пачавра, кој ќе ги чува дечињата?” го прашуваше мајката диктаторот.

“Мајка  ѝ татко ѝ! Но, јас ќе ја сотрам, ама понатаму. Не сега”, ѝ ветуваше тој на својата мајка. Тој си завети уште одамна дека нема да дозволи никој да го напушта. Кој ќе го напушти тој, богами, има со глава да плати. Имаше тој свои иновации за скротување на своите блиски и соработниците. Така ги измисли и мениците за пратениците во Собранието. Тој што ќе го напушти, тој ќе изгуби се. Буквално се. Дури и главата ако треба, а не само слободата.  

  

Флешбековите од опустошеното детство му беа сосем ретки. Повеќето сеќавања му беа потиснати и закопани длабоко во бледилото и магловитоста на потсвеста. Покрај телесната дисхармонија, одењето како мал патор, тој имаше и говорни мани за кои никој не му помогна. Беше заложник на негрижата на мајка му и жртва на непостоењето на никаков интерес кај татко му. Тоа дете никогаш и никој не го одведе на логопед. Логопедите дури и во она време можеа со 100% успех да му го решат проблемот. Ќе имаше барем еден недостаток помалку, и тоа само со месец дена работа. Го оставија да израсне со неправилниот говор и со дистинктното шушкање по непцата. Неправилното изговарање на повеќе согласки често му  создаваше ситуации на потсмев во суровиот свет на децата од тоа време. Понатаму, мајката немаше такт, а всушност се правдаше дека нема време, да го носи на логопед бидејќи наводно многу одела по лекари поради срчениот шум. А шумот, пак, никој не знаеше дали беше вроден или го имаше заработено од серијата бактериски инфекции на грлото и неизлекуваните стрептококи. Оваа болест во него создаде дополнителни фрустрации. Со грубост и жестина го караа кога тој ќе почнеше да трча во играта со братучедите од вујко му, кои беа блиски по возраст.  

Како и да е, мајка му не дојде ноќва да преспие кај напуштениот и осамен диктатор. Ја имаше стегнато малце срцето од глупостите што ги пуштаа оние ѓаволски “независни” медиуми, па си остана дома според советот на славниот кардиолог. Диктаторот гледаше тапо во огромниот телевизор.  

“Ќе ми плати тој мене”, си помисли и изусти низ лепливата плунка на згрчените усти. “Со динамит ќе му срушам сѐ што има”, се закани со омраза кон телевизорот. Токму во тој момент еден од неговите медиумски  платеници го прозиваше претходниот претседател да се јави и да земе  став за случувањата со аферата на прислушувањето.

“Море ќе го снема во енедек овој гад, или камион ќе ги удри заедно со неговион фластер”. Гледаше во сликата на бившиот претседател со жолч но, истовремено со една чудна набиена сексуална фасцинација. Гледаше во ликот на политичкиот “соперник” со јанѕа и болка на лисица која не може да досегне до слаткото грозје, па го прогласува за кисело. Беше опседнат со него. Истовремено, тој патолошки го мразеше бидејќи тој беше сѐ она што тој не може да биде. Tукa xомосексуалноста, како во повеќето случаи ја содржеше основната компонента на нарцисизмот. Затоа, секогаш машките од хомосексуални двојки си прилегаат како јајце на јајце еден на друг.  Така, додека диктаторот беше во љубов со еден министер од соседството тие и двајцата си прилегаа како јајце на јајце. Имаа слични костуми, фризури, телесна става, чевли. Но, во случајот со опсесијата со бившиот претседател, огледалото на нарцисот несреќно се кршеше на најситни парчиња. Не можеше никако да се види себе си во неговиот обожуван лик, колку и да настојуваше, колку и да ги вежбаше своите популистички говори. Многу нешта недостигаа за да се прероди во негов репликант. Наеднаш му севна низ мозокот дека слични чувства на гнев од невозвратената љубов имаше и кога дозна дека љубениот доктор, оној кој го напушти и си најде друг, поубав и помлад љубовник, исто така доктор. Образованието му беше дополнителна фрустрација. Не можеше да се натпреварува со интелектот, младоста и привлчноста на новиот млад доктор, па реши да се освети како и секој диктатор, со старозаветна библиска освета – го фрли во зандана својот бивш љубовник, чим се устоличи за премиер. “Ќе видиш ти, стоко една, кого си напуштил! А јас наскоро ќе докторирам. Ќе објавам и 3-4 трудови со импакт фактор. Во Америка ќе ми ги направат експерти. Ќе видиш ти кој сум јас!”  Се сети и на готвачот, но тој не беше на негово ниво. Ниту професор нит министер, ниту бивш претседател, па него го преболе за неколку месеци.  

Како и да е, аферата за неговото прислушкување на десетици илјади граѓани земаше се поголем замав. Веќе од сите страни беше сардисан од неповолните дипломатски изјави. Дипломатите во најмала рака од него бараа оставка. Но, тие барањата беа завиени во обландата на флоскулата “формирање на техничка или преодна влада”. Сега, кога беше на работ да има сѐ што немал a сонувал да има, и куќа во населбата на богатите комуњари, и милиони евра во сефови во странски банки, и шуми кои може да ги сече колку сака, токму сега, сите го малтретираат. А колку само ќеш му истурија во сефот во странската банка неговите најблиски и најпослушни соработници од бизнис секторот.    

Зазвоне мобилниот. Тоа беше мобилниот од левиот џеб од палтото. Се штрекна. Ова беше оној повик од кој се плашеше. Повикот за крај ... или за нов почеток.

“Кажи што има”, изговори пелтечливо, откако го виде бугарскиот број на дисплејот. Притоа зема воздух помеѓу зборовите “кажи” и “што”.  

“Коридор база-Брест. Излегувај веднаш. Кацига на глава и кожна јакна. Те земаат со мотор”, ја издаде наредбата гласот на неговиот прв братучед.

“Ама, не сум доспакуван”, изговори диктаторот, без да помисли.

“Симнувај се веднаш без ствари, будало! Не ти треба ништо. Таму ќе имаш сѐ!” нареди братучедот.

Диктаторот наеднаш почуствува дека е сам самцат со гладната темницата што самиот ја создаде. Остана да гледа уште некое време во ајфонот во тешка недоумица. Не можеше никако  да се сети на инструкциите за следниот свој потег. Што ли требаше сега да направи? Долго, долго, долго остана стаписано загледан во дисплејот што го покажуваше крајот на последниот повик. Тој повик ниту една тајна служба го немаше снимено. Освен можеби, само една.  

(Овој расказ е фикција. Секоја сличност со настани и личности од реалниот свет е сосем случајна. Жими очи)

Почитувани УСТАВНИ СУДИИ

 (им се обраќам само на оние без'рбетните, поточно аморфните, мекотелите) 

Знам дека не мислите така како што ве приморуваат да гласате, туку дека во "црниот тефтер" на Мијалков најверојатно за вас има напишано многу гнасни работи со кои ве држат за заложници. А вие поради вашите стари гревови ја држите во залог целава држава Македонија. Знајте, црниот тефтер, еден убав сончев ден, некој друг ќе го отвори низ архивите на историјата, и за вашите сторени перверзии или криминали светот ќе дознае, со гаранција. Буквално се е запишано од некој друг, "случаен минувач". Затоа, денес додека влегувате во онаа грозна, барокно остолбена зградетина која промовира диктаторска моќ, наречена УСТАВЕН СУД, и додека се пробивате низ баграта од празноглави егзекутори на Уставот, оние кутри инфериорни суштества со тап поглед и стомак полн со тазе изгнетен евтин седвич, ПОМИСЛЕТЕ ДЕКА Е ПОДОБРО ДА ГЛАСАТЕ ТАКА КАКО ШТО ДЛАБОКО ВО СЕБЕ ЗНАЕТЕ ДЕКА Е ПРАВЕДНО И ДОБРО ЗА РМ. 

Сепак сте од родот на 'рбетниците! Не сте ни црви ни полжави. 

Ваша, 

Мимоза Ристова

Пимплањето на мачорот Порфириј Петрович

Мимоза Ристова

До пред некое време сакав сé да се расчисти за една седмица. Сонував за тоа, сите осомничени за тешки криминали против државата и граѓаните да се притворат на спектакуларен начин и фигуративно да се сневидат за век и веков од политиката и јавниот живот. Сонував за специјален суд во Штип. Мечтаев да се изолираат во карантин - специјална казнено-поправна установа на преспанскиот Змиски Остров (Голем Град) и да се витосаат од пред очите на човештвото. Ете, ќе признаам и дека реваншизмот во мене надвладеа, тадури посакував и да остварат блиски средби со “надарени шиптари” во тие установи. Но, еве, последниве денови почнува многу да ми се допаѓа играта на “мачката” кога се заигрува подбивно со глушецот пред да го потомори. Гледајќи ги деновиве сите превирања и кошкања помеѓу доброто и злото (читај СЈО и Судот) јас посакав да останам уште некое време во гледалиштето и саможиво да навивам за пимплањето на мачорот. Можеби звучам крвожедно, но сепак уште малку сакам да се насладувам на овој призор на мачор што нежно и игриво го тумба со шепите глушецот одлево надесно и го дрибла обратно. Та не можам да му одолеам на делот кога во паузата помеѓу две последователни сесии од мачорско пимплање, глушецот ќе се понадева дека ќе му ја спрашти и ќе куртули. Тогаш агилниот мачор одново го заробува со еден елегантен потег на шепата врз долгиот му опаш. 

Засега уживам, иако, додуше многу се плашам да не ми падне жал за гадниот канализациски стаорец, зашто чудна е човековата природа. Замислете, еден ден на судот психијатрите да донесат вешто мнение дека глувците биле сериозно злоупотребувани во детството па од немајкаде се сториле злосторници, зарем нема да ви падне жал?  Што ако самите не се виновни за извртената психа?

Сличен призор на играта мачка-глушец најсочно има опишано маестро Достоевски. Имено, убиецот на лихварката Аљона Ивановна, Родион Романович-Раскољников, лежи болен во својата најмена сиромашна студентска одаја, и додека во агонија блада од огновите на војната што се бие во неговиот тесен череп помеѓу казната на совеста и тежината на стореното злосторство, на визита му доаѓа инспекторот Порфириј Петрович. Тој не го апси престапникот Раскољњиков спектакуларно, туку мачорски игра со него разни перфидни психолошки игри. Го остава глушецот на слобода, иако има доволно докази за да го приведе. Тој го чека младиот злосторник самиот да си ја раскаже вистината и да си побара казна. Едноставно психосадистички го измачува, и го доведува до точка на психосоматска неподносливост. Само што, кај маестро Достоевски и кај авторите на Том и Џери, Вилијам Хана и Џозеф Барбара, глушецот не е дизајниран да предизивика емоции на негативец. Повторно се посрамив од себе си од идејата дека можам да почнам да сочувствувам со страдањата на страшните глодари-штеточини.

Конечно, и инволвираните судии во кривичниот суд, без да знаат и да се свесни за тоа, тие ја изиграа генијалната улога на мачорот (Порфириј Петрович). Катаден ги испрашуваат оние “пресумцио - невините сторители” за кои специјалниот обвинител бара притвор. И верувајте, на глувците им е веќе сеедно дали се на слобода или се во Шутка. За нив слободата заврши во моментот кога тие веќе не можат да се движат во јавноста без да бидат стрелани од ласерските осуди од очите на минувачите. Казната е во етерот и таа започна да им тече. Затоа, го молам судот да смета дека овие луѓе веќе издржуваат казна, па после, откога ќе ја одмери со правосилна пресуда, молам да им го одбие овој период на де-факто казна затвор помината на де-јуре целосна слобода.  Да немислите дека Миле, Гоца и оној Кирил можат да се прошетаат до гранапче, бутик, кино, театар или до некој хепенинг на кој публиката не е 100% загарантирано лоповско-ВМРО-вска? Да не можат низ град да се возат без затемнети стакла? Не верувам! Затворот е преселен во самите нив. Веќе нивните тела се самите престорени во студени затворски ќелии. Железните решетки се веќе паднати пред нивните очи. Има ли потреба од повеќе во овој миг? Верувајте, стравот и исчекувањето на несреќата се поголеми и пострашни од самата насреќа.  

Како и да е, сметам дека најголемите злосторници, оние за кои сите седнати во ложите на “театарот на честа и правдата” чекаме пресуда и казна, претставуваат сериозна опасност. Ним мачорот не може да им го предвиди поведението, бидејќи тие крупни глувци- стаорци со ограбениот буџет на РМ имаат впрегнато мноштво кртови. Последниве за ситни пари, фигуративно и буквално им имаат ископано подземни канали и ходници за бекство. Хелиодромот на Водно постојано го мислев како најверојатна точка за реализација.

Но, сепак, колку и да уживам, јас се плашам дека додека бегаат, гнасите ќе го реализираат својот лајт-мотив “После мене потоп”. Затоа на Порфирие Петрович и на мачорот-психодриблач  им препорачувам најгадните штеточини да ги играат со големо внимание, да отворат 100 пара очи за да ја сочуваат браната Козјак, за да не дојде до вистински потоп.  

(Сликите се позајмени од Интернет од стрипот за возрасни Maus and Cat, и од dailymail.co.uk)