Македонија, Содома, Гомора и околните населени места со фрапантен степен на неморал

Неморалот што расцветал и земал невиден залет, та се размножува како епидемична вирусна болест меѓу народот ми ја роди асоцијацијата на Содома и Гомора. Чеастопати злото на алчност извитопереност и инверзија на моралните стандади (немораното е станато морално) стигна дотаму што маса народ протестира за да се ослободат озлогалсените криминалци чии злодела за огромната извитоперена толпа не претставуваат ништо лошо туку се акт на патриотизам. Ако човек краде, лаже, зема туѓ имот, вади од устата на гладниот, му го одзема лекот на болниот, го убива различниот и гласно се кочопери дека тоа го прави за татковината, тогаш не смее да се амнестира, та  да се воздигне како бранител-витез на некое апстрактно добро, туку треба строго и драконски да се казни.

Асоцијацијата со Содома и Гомора, два соседни градови во Канаан, не е воопшто наивна, како што не е наивна ни мојата загриженост дека нашава содомизирана Македонија нема лесно да се справи со царувањето на наопакиот морал на мнозинството. Содома и Гомора се митови што ги раскажале пророците од Стариот завет на Библијата, а се спомнуваат и во Коранот, а и во некои други книги што го обработуваат животот на Мухамед по неговата смрт. Еве ја приказната за тоа што се случувало со двата неморални градови-кралства и нивните блудни и забегани жители. 

Како Господ се ценкал со Аврам

Еден ден Господ се припојавил кај Аврама и му се доверил дека има ниет да ги уништи двата града, Содома и Гомора зашто покажуваат толку лоша неморална статистика што во нив по бројност силно надвладеало мнозинството  од грешниците над малкумината праведни. Му навестил дека во таков случај нема друго решение, туку тотална екстинкција со мала попатна колатерална штета.  Аврам се спротиставувал, та го молел и го кумел Бога да не го презема уништувањето. Господ му се сожалил и се сложил да се откаже од таквата постапка на прочистување на човековиот род само доколку Аврам успее да обезбеди доказ дека во неговата родна Содома живеат барем 50 праведни и чесни луѓе. Откако Аврам се свестил дека бројот 50 е енормно голем во однос на тековната состојба и дека тешко ќе го обезбеди, тој побарал попуст на квотата. Тогаш Господ му наредил да наброи 45, за да се откаже од палењето до пепел и сол. Овој молел за помалку, и се така, продолжиле да се ценкаат, се' додека не стигнале до бројот 10. Тогаш Господ и Аврам си дале рака за 10 праведници, за кои Аврам ќе обезбеди доказ. Во шпијунажа Господ испратил 2-3 ангела кои долетале во Содома и се престориле во мажи. Тропнале на врата кај тамошниот граѓанин Лот и кај неговото семејство, а тој љубезно им понудил засолниште и закуска. Пред да си легнат за да преноќат, околу куќата на Лот настанала опсада. Мажи од сите возрасти, и постари и средновечни и млади тропале на портите и од Лот барале да им ги предаде тројцата странци-мажи за кои добиле информација дека влегле во неговиот дом, за да можат хомосексуално да ги искористат. Лот тогаш излегол да преговара со нив и ги убедувал дека им е подобро да ги земат неговите ќерки-девици за таа намена, отколку овие гости-мажи. Тогаш толпата смртно се налутила и започнала да ја вандализира камената ограда во домот на Лот. Тогаш тројцата гости повторно се сториле ангели, па на Лот и на неговото семејство им го покажале патот што води надвор од ѕидините на Содома. Им рекле да не се вртат назад, туку само да гледаат напред и да бегаат што подалеку од тоа проколнато место. Истовремено, ангелите на Господ му го поднеле извештајот, дека во градот не постојат најмалку 10 праведни и чесни жители и дека работата е зрела за интервенција од небо.

Истрабување на Содо-Гомората

И наеднаш, од небото се спуштиле огнени јазици кои воопшто не прилегале на познатите сцени на излевање вулканска лава, туку токму небески пеколни пламени форми што доаѓаат од многу високо, та палат и жарат та стопуваат се што ќе допрат. И биднала казната за злото што доминирало над доброто. Патем, спасени биле само тројца,  праведниот Лот и неговите две ќерки, и толку. Додека бегале, жената на Лот, загрижена за минатото, имотот или некоја нејзина скришна љубов, се завтела наназад. Наместо да бега и бара спас од пеколот што го навјасал во тој проколнат град, неа ја обземал жал за нешто што останало таму да гори. Веројатно била и таа грешна, па за казна била претворена во сол. 

Истребувањето на неморалот во Македонија

Секојдневно наново се фрапирам и чувствувам дека бројот на праведните во Македонија во моите очи е се' помал и помал. Алчноста, грабежливоста, неемпатичноста со ближниот, болниот и сиромавиот, катаден се пројавува низ нови и нови ликови, демонски форми и квазичовечки пројавленија. Дали останаа 50 или се бројат помалку, се прашувам? Ако дојде Бог и ме најде дома седната та замислена, и ме одбере мене за преговори "за" или "против" паљбата на грешното Скопје и околината од небесниот свод, јас не знам дали ќе успеам да си ја спасам земјава. Рака на срце, јас не верувам дека ќе успеам да му составам спосок од 50 скромни и честити човеци кои се задоволни со малку, кои се внимателни кон околината, луѓе се со висок морал и чест и неизвитоперена душа.  Затоа, се откажувам од преговарачката маса во Клубот на Пратениците, и оставам на тој заедничкиот Бог-Алах под итно да ни заврне еден поинтензивен метеорски дожд од Геминидите во декември, та во лутината да замавне по нас со покрупни огнени комади. Од мене Господ ќе има "амин" слободно да потпали секаков доминантен неморал за да го истреби таквиот ген. Знам, ќе отидат фира и колатерална штета една шака чесни луѓе, но сето тоа е во служба на прочистувањето со помош на небески геноцид, зашто оваа Содома, оваа смрдена волко-онадувалница треба да ја НЕМА. 

50 чесни??? Нема шансони, Боже мој пресветли.   

(Дозволено е целосно преземање на оваа колумна со децидно цитирање на изворот на следниов начин: Колумната е земена од Блогот на Мимоза Ристова - кликни тука) 

ОПСЕСИЈА БР. 1

Насловот на приказнава можеби звучи прилично бенигно за оние коишто не биле жртва на нечија болна опсесија. Оние што искусиле, веднаш ќе знаат да ја измерат тежината на овој наслов. Опсесијата знае да биде многу страшна социјална девијација и да се постави како граничен феномен на опасна психопатологија. Опсесијата знае да се стори сериозна болештина која може да предизвика страв за животот на жртвата којашто недолжно западнала во канџите на опседнатиот створ.  

Во мојот живот минав половина век и кусур меѓу најразличен видови човечки единки и секакви ентитети. Не знам за останатите, но јас неколкупати имав блиски средби со психопати кои се имаа опседнато со мене, практично непредизвикани со ништо од моја страна. Се опседнуваа просто со моето биолошко постоење. Ги дразнеше мојот живот, моето присуство на овоземските четири димензии. Просто е за неверување фактот дека ништо не зависи од вас во  процесот на проклетата фиксација на психопатот што ве демне и како сенка го следи вашето кревко тело. Во мојов половина век ја имав таа невидена "среќа" да бидам интензивно демнета од неколку опседнати психопати.

Кога бев млада тоа ме вознемируваше и ме изместуваше од рамнотежа како некоја паранормална активност. Како одминуваа годините и како се нанижаа профилите од моите лични психопати, сериозно обземени со тежината на опсесивните пориви, јас перманентно отрпнував. Додуше, последниов мој личен психопат сеуште не е ставен под контрола. Се некако чинам дека серијата од моите кратки раскази може да го освестат и да го одвратат од неговата попуста зла намера да ме следи, демне, тормози и мрази без основана причина до крајот на животот. 

Правта личност која пред 23 години се имаше опседнато со мене беше една Сузе, сестра на моја пријателка, за што ќе ви раскажам редум. Токму во тој страшен зимски период на опсесијата на непознатиот ентитет, само што ќе се приберев дома и ќе запалев светло во мојот стан, ќе ми заѕвонеше фиксниот телефон (тоа време имав само таков). Притоа јавувачот си молчеше и ме слушаше како губам нерви при секое негово/нејзино јавување. Јас го прашував непознатиот јавувач што сака од мене, и зошто ме вознемирува, но никаков вокален одговор не добивав за возврат. Еден ден се сетив да го прашам мојот личен манијак дали сака да ми одговара со помош на тропкање на слушалката, и тоа едно тропкање за ДА, а две тропкања за НЕ. На манијакот изгледа му се допадна предлогот за воспоставување на двонасочна комуникација, па фати да ми тропка во знак на соодветен одговор на секое мое прашање. Од селективните да/не одговори разбрав дека умоболникот ме гледа со дурбин, зашто живее во некоја од зградите наспроти мојата, и оти од прозор го гледа палењето на светлото кога ќе си дојдам дома. Се распаметив, го угаснав светлото и веднаш отидов во полиција. Цајканите ме упатија со пријавата да одам во пошта за да ми постават уред кој се нарекуваше  "ловец" за да ги евидентираат сите дојдовни повици. Потоа, со споредба на моите временски записи за манијачките повици, еднозначно се доби бројот од кој извираше манијакалното звонење. Излезе дека инкриминирачкиот број е од родителите на мојата блиска пријателка. Таа моја пријателка имаше сестра, една чудна девојка, Сузе. Таа млада личност ништо не студираше и по цел ден спиеше во својата соба која некако беше на опсесивно-компулсивен начин целата облепена со постери од Цеца и Аркан.  Знаев дека е таа манијакот. Веднаш по добивањето на извештајот јас заминав кај родителите на девојките со непобитниот доказ - списокот од умоболничките јавувања, со надеж дека ќе ги уверам во сериозноста на случувањата. Сузе беше излезена, па од родителите на Сузе побарав да преземат превентивна мерка на лекување на девојката. Им реков дека вознемирувањето е сериозно, дека полицијата знае за ова и дека треба најитно да интервенираат. Наместо извинување, и утеха, јас од тие луѓе добив одговор дека "то није могуќе", и да "изаѓем из њихове честите куќе, да ми не назову милицију." За вистинско чудо, после мојата навидум неуспешна интервенција, манијачките повици сосем стивнаа. 

Половина година подоцна ја сретнав таа Сузе целата изнашминкана со силно зелена сенка околу очите и невнимателно нанесен бордо кармин на усните, како со мајка си стои во енормно долгата редица во Комерцијална банка во населбата Аеродром. Штом ме здогледа, таа на сет глас ме ослови по име, па пред бројната публика од клиенти и вработени на банката искажа нешто во стилот дека сум имала многу убава уста и дека многу сакала да ме "пољуби во уста". Ни крива ни должна, го напуштив редот без да си земам чекови, па како мува без глава, со свенат поглед и посрамена заминав низ излезната врата, со надеж дека никој од овие сведоци не ме познава.  

* * *

Наскоро ќе следува Опасна опсесија Бр. 2. 

Правдата што извира од очите на Фатиме Фетаи

Ја запознав Фатиме уште кога си беше обвинител во ОЈО, т.е. пред  да стане селебрити-СЈО. Еве ја приказната за тоа несекојдневно запознавање. 

Ја обвинувам обвинителката

Но да се вратам наназад 3-4 години. Само што се бев вратила по едногодишниот престој од Америка, каде престојував како визитинг професор на Беркли, јас  веднаш и напишав писмо на обвинителката која го добила мојот предмет за да ја известам за враќањето. Имено, од ОЈО барав кривично да го гони таткото на моите деца поради неплаќање издршка. Но, предметот до моето заминување со децата за САД не беше уште распределен, па јас овластив една моја пријателка - адвокатка што ќе ме застапува за време на отсуството. Адвокатката Коцарева имаше задача да го запознае надлежниот обвинител за моето отсуство. И така, по враќањето јас три месеци не добивав покана за да посведочам за криминалното однесување на таткото на моите деца, кој инаку е полн како брод, но беше цврсто решил да не плаќа издршка за децата туку парите интензивно да си ги троши само на млади русинки/украинки, фацијални лифтинзи, третмани за подмладување,  абдоменални липосукции, набавки на разни други напитоци за долговечност, операции за расадување  коса од кај тилот кон предните опустошени регии. Човекот наместо за прехрана и образование на децата се беше пуштил во себе честење со севозможни "фонтани на вечната младост". Поради мојот финансиски очај наспрема неговото расипничко лудило јас еден ден смртно се разлутив и напишав до OJO ургенција во која јас, Мимоза Ристова, ја обвинувам обвинителката Фетаи  дека таа намерно го одолговлекува предметот. Ја обвинив дека  не ме повикува само за да му услужи на таткото, кој е инаку дебело врзан со тогашната коруптивна власт на ДПМНЕ и ДУИ. И пишав дека поради недостиг на финансии и нејзиното неразумно одолговлекување веќе ги имав огласено за продажба клавирот и флејтата на моите деца, како прв луксуз без кој може да се преживее, и секако и ги закачив и линковите од Пазар3 како доказ. Најдолу во писмото и го запишав мојот  мобилен телефон, притоа во себе помислувајќи си "жими Ашима што обвинителката ќе ми се јави и со мене ќе сака да поразговара како со човек, после ова мое писмо".

Телефонскиот повик од Фатима

И така, поминаа едно 10 дена од моето обвинение кон обвинителката. Тоа пладне бев седнала на кафе во еден кафиќ во Аеродром со еден човек што прв пат го гледам. Една моја бивша докторантка ми го имаше препорачано за да ми направи натален хороскоп кој ќе ми помогне да си ги најдам природните астрономски теченија, да не одам контра влијанијата на Вселената за полесно да запливам низ релативистичкиот простор-време. Таа знаеше дека просторот и времето имаат направено пакт против мене, дека многу ме тормозат и дека редовно ми ги јадат џигерите. И така, јас и тој Мухамед од Белград разговараме на темата знаци, асцеденти, куќи и триста аспекти кои не умеам да ги пренесам, пошто сум неука во астрологијата. Додека тој на лаптопот ми го покажуваше небото во моментот на моето рождение, ми зазвоне мобилниот.

               - Дали е тоа Г-ѓа Ристова Мимоза?

               - Да. Јас сум.

               -На телефон Обвинителка Фатиме Фетаи. Од вас добив едно многу навредливо писмо.

                - Навредливо??? Дали сте свесни колку сум јас навредена што не постапувате по овој сериозен предмет - неплаќање издршка? Дали вие мислите ...... и почнав да се карам со неа ...

              - Ама како си дозволувате да ми импутирате поврзаност со било која партија????...- и таа го покрена тонот за да ме надвика. Јас обично лесно се раскарувам, но и оваа не беше баш со долг фитил. Почна да ме обвинува дека обвинението кон неа е бесмислено и срамно.

                - И за која цел ми се јавивте? За да се караме??? А мислите ли нешто да преземете за предметот, или тој не е важен за вас. Моите деца и јас ќе ја чекаме вашата милост до кога? Кога ќе ме повикате? - и натаму се жестев како накострешена мачка.  

              - Ама престанете со тие обвинувања веќе. Дојдете еве сега. Веднаш ако сакате. Ве чекам.

                - Ама како тоа сега..? Па јас треба да одам до дома да ги земам документите. Јас не сум дома, туку на еден состанок. Надвор сум.... - бев убедена дека таа ме провали дека денгубам во кафиќ и дека е свесна дека атмосферата, џагорот и музиката се 100% кафански.

                Но нејсе.  Веднаш, го забаталив кутриот познат Белградски астролог за 1 минута, кажувајќи му дека изгледа ѕвездите инстантно почнаа да се доведуваат во некаков посреќен редослед. Му платив за хороскопот, а тој одби да ги земе парите, заради незавршените анализи.

Во обвинителство

Се качив во насловеното сопче во кое ме чекаа обвинителката Фетаи со уште две службенички. Чинам, женава од старт ме мразеше од дното на душата. Беше трудна до заби, но добро се држеше. Бременоста многу убаво и прилегаше на виткото тело. Ја болеше 'рбетот и кога седнуваше, правеше гримаса на болка. Беше напупена во мевот како да беше проголтала лубеница, од помалите. Јас пак, веднаш паднав во очај дека сум паднала во рацете на некоја, која ем е по партиски клуч напикана на место што не го заслужува, ем е бремена и со намалена работоспособност и слаба мотивираност. Си мислев дека ќе гледа да ме откачи на брзина и дека ќе ме казни поради беобзирноста во комуникацијата со неа.   Почна да ги зема моите генералии и да и диктира на дактилографката.  Повремено ќе ме прострелаше со двата сафира со таков презир, да верувам, да бев некоја друга, ќе се онесвестев од страв. Во ледените мразови што ласерски трештеа кон мене таа како да сакаше да ме замрзне, па да ме фрли во некое ледено море за да ме раздаде како храна за гладните китови. Кога започна распитот, јас почнав емотивно да говорам за нашата домашна приказна, за таткото кој е неодговорен, за моите маки да обезбедам за живот и малку среќа. И појаснував дека поради сето тоа не можеме да живееме во обична стабилна рамнотежа, а да не збориме за благосостојба. И документирав дека тој човек ни ги разнишува потпорните столбови во семејството. Од регистраторот и давав нови и нови документи за да ги докажувам сопсвтените аргументи. Истовремено, од моите искази, кои можеби биле некако преекситирани, емотивни и дури и хаотични, таа во записникот  диктираше парафразирани и лекторирани реченици. Таа составуваше онакви реченици какви што требало самата да изговорам. Создаваше совршено литературни искази на македонски јазик. Повремено, на дактилографката и појаснуваше каква интерпункција да употреби. Кажуваше каде запирка, а каде треба точка и запирка, а каде две точки. Низ течението на исказот, Фатиме постепено си го трансформираше погледот кон мене, па од поглед на кучка што радо би земала кожен камшик за да ме искамшикува по гол грб, таа почна да ме гледа со мексот и топлина. Почна да ме испрашува со сѐ помеки и попријателски прашања, внимавајќи притоа да не предизвика плач во мојот гранично растреперен глас. Мојата болка поради неправдата кон моите деца допираше се подлабоко до нејзината правдољубива душа. Постепено мразот во очите на обвинителката Фетаи се стопи и стана чај од мајчина душица. Заштитнички се постави кон мене. Очигледно беше дека сочувствува со мене и со моите деца. Кога распитот заврши, таа ми го даде бројот на мобилниот, за да и се јавам утредента штом  ја донесам оригиналната судска пресуда за издршката. 

Утредента

Ја побарав обвинителката Фетаи по мобилен за да и кажам дека сум пред писарницата. Таа се симна целата задишана, и од архиварот го подигна документот што го должев. Рече дека за некој ден заминува на породилно отсуство, и дека обвинението ќе го покрене веднаш. Ми рече дека ќе бара итно рочиште во Суд поради итноста на материјата и поради нејзината блажена состојба. И се заблагодарив и притоа и изреков разноразни благослови за неа и нејзиното бебе. Таа жена беше целата олицетворение на правдата. Таа беше создадена за да дели правда. Како мене е, си велам. Имало и други жени витези, амазонки, си помислив. Но, дај да не си правам бајрам на паметот. Можеби ништо нема да испадне од сето ова. Може вечер на полноќ ќе се породи и предметот ќе заскита во нечија друга фијока. И толку од нејзината љубов за правда за моите деца.

Пресуда

Немаше ни три седмици, кога стигна известувањето од Кривичниот Суд, дека таткото е осуден со казнен налог.  Тоа значи, ако не плати сѐ што должи, дека ќе го пикнат во затвор. Ќе биде обратно од она што тој им го верглаше со години на моите деца: дека тој мене, не знам точно за што, ќе ме напикал во затвор. Тоа беа ВМРО-вските закани со кои живеев долги мачни режимски години. 

Ете драги мои, тоа е за мене Фатима. Правда. Слика и прилика на големата Јустиција. Слепа правда која сопственото его го остави настрана и посегна да побара казна за сторителот на делото, за да моите деца добијат тоа што им следува по законот. Замислете, таа навредената од мене и криво-обвинета дека е ВМРО/ДУИ инсталација, се надмина себе си и постапи праведно. Таа експресно го заштити правото на моите деца.  

Тенденциозно и злобно

И кога ќе чујам искомплексирани чеда грешни овоземни, премачкани со смрдеата на 7 смртни гревови, како се дрзнуваат да нападнат една сериозно професионална жена (нема да ја фалам колку е згодна и паметна) само поради периферни и ирелевантни за правдата, детаљи, јас сакам да се исповратам. Од злоба и тенденциозно се обидуваат да ја снижат, небаре така ќе бидат поголеми во сопствените очи. Тие грешници од петни и од други жили се кадри да и изнајдат микроскопска прашинка на трепавиците за да ја распнат на крст.

Тие дрски морализатори треба да сфатат дека Фатиме во оваа држава да смее да биде роб на лажните морални кодови создадени од тешки грешници. Ајде да ве видам, кој не грешел нека го фрли првиот камен. А каде згрешила, оваа еманципирана и професионална жена, ви се молам?? Има ли таков што ќе каже каде згрешила???? Да ве чујам???

Итна ревизија на истрагата на местото на настанот, нова форензичка анализа на доказите и сериозна реконструкција на настанот на Смилковско езеро!!!

Од она што сум го видела во медиумите за најцрната криминалистичка дамка на РМ - Црниот Велики Четврток (12 април 2012), на Смилковското Езеро , од сето што сум го прочитала од записниците од мониторингот што го води Хелсиншкиот комитет, од долгометражните разговори со адвокатот Насер Рауфи и блискиот роднина на двајца обвинети, Бедри Ајдари, дури и без да направам детална истрага на постоечките докази можам единствено да залкучам дека Врховниот суд треба да го врати предметот на повторно судење, а притоа да побара независни експерти (вешти лица) да спроведат итна ревизија на истрагата на местото на настанот, нова форензичка анализа на доказите што се во депото на МВР (посебно на автомобилот Опел-Омега) и сериозна реконструкција на овој сериозен настан при кој имаше петократен смртен исход, и залепена етикета ТЕТОРИЗАМ.

Врховниот суд мора да го врати предметот на повторно судење со укажување на пропустите во истрагата ако сакаме да воспоставиме правда во ова бесправно дувло - Македонија. 

Само гледајќи ја сликата на инкриминираната Опел Омега која излезе во медиумите јас ги смислив прашањата врзани со неа, а на кои мора да се даде еднозначен одговор:

1. Колкаво количество ДНК од еден од обвинетите било најдено од едниот од потпирачите за глава на Опел Омега? И кој е другиот состав на брисот од тоа место? Дали има пот и себум, или е плукна?

Еве зошто ве прашувам: Од секој од нас теоретски може да се земе дури и само една молекула ДНК за да потоа се размножи на илјадници во текот на 24 часа. Да не објаснувам дека при пиење од чаша/филџан од кафиќ се оставаат изобилство ДНК молекули. Оваа една молекула може да се реплицира (размножи)  во многу молекули со постапката PCR (полимераза верижна реакција) која во РМ ја имаат повеќе лаборатории. Потоа размножената ДНК може лесно и да се подметнува наваму-натаму за да се намести човек во кривично дело по желба. Ако немало пот/себум заедно со ДНК-та, тогаш е сомнително. Ако немало хемиски траги од плунка, туку е чиста ДНК во изобилство, тогаш и тоа е сомнително.

2. На сликата на Омегата убаво се гледаат млазови од кал по шасијата што потекнува од тркала што биле во каллива почва. Можеби е веќе направено, јас не знам. Сепак сметам дека таа кал треба да соодветствува по состав на почвата, точно од местото на несреќната погибел на петорицата - Смилковското езеро.

3. На ветробранското стакло има висулка закачена со вакуумска лепенка. Овие пред да се залепат обично се лижат. Чија ДНК е заробена помеѓу шофершајбната и вакуумската закачалка? Имаме ли профил?

4. Бидејќи наводно не се најдени отпечатоци од прсти, тогаш треба да се уловат повеќе локации со ДНК. Дали е побарано да се подигне ДНК од кај резервоарот за бензин (капачето), бидејќи можеби полнеле бензин ден претходно па биле немарни и оставиле некоја своја трага за да ги идентификуваме? Истото може да се каже и за регистарските таблички. Можеби биле сменувани денови претходно, со голи раце, па може да ги има по опачината од таблицата која, да претпоставиме подоцна била пребришана. 

5. Дали обвинителство направило обид да добие фотографија од сателитот на Google за местото на Смилковскиот масакар и локацијата на Опелот-Омега. Постои можност да се најдат некои траги. Ако ништо друго, ќе се најде дали опелот бил таму и пред тоа? Досега со сателитот на Гугл биле случајно откриени неколку убиства  како, на пример,  во Холандија.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2308503/Caught-red-handed-Google-Earth-Has-satellite-image-captured-crime-taking-place-Holland.html

6. Дали некој се обиде да направи анализа на телекомуникациите на оние политичари за кои се шпекулира дека се инволвирани во убиството? Ако се следи сообраќајот на оние за кои постои допрен глас со шекулации, тогаш ОЈО требало до сега да истражи од кого и од каде се слевале мобилни повиците во моментот на убиството и во критичните денови, пред и потоа. Дали имаат шортлистинг на сомнителни комуникации, зашто нарачателот секако требало во моментот кога била "завршена работата" да добие позив од сомнителен број кој ќе му соопшти дека "Работата е завршена". Имаме ли такви повици до нарачателот за кој се шират шпекулации што звучат доста разумно, познавајќи ги сите негови семејни околности?

Овде ќе застанам. Еден ден се надевам дека ќе проговорат сите други докази, ќе се разнишаат евентуалните лажни заштитени сведоци, и ќе се ослободат евентуално невините а ќе се најдат сторителите и ќе се осудат на СМРТ (знам, знам, немаме смртна казна, но за овој тип кривични дела, убиства на деца и местење на невини луѓе, мислам дека треба да ја вратат назад). Конечно, не велам дека овие не се убијците, велам само дека тоа треба да се докаже низ научно базирани форензички докази.  

ЗА ДА БИДАТ ОГЛАСЕНИ ЗА ВИНОВНИ ПРИТВОРЕНИТЕ "МОНСТРУМИ" ТРЕБА НЕДВОЈБЕНО ДА СЕ ПОВРЗАТ СО ДЕЛОТО И СО МЕСТОТО НА НАСТАНОТ. ЗГОРА НА СЕ, ТРЕБА ДА ИМ СЕ НАЈДЕ И МОТИВОТ. ПОВЕЛЕТЕ, ДОКАЖЕТЕ ЗА ДА И НАС  ГРАЃАНИТЕ ВО УЛОГА НА ПОРОТНИЦИ НЕ УБЕДИТЕ ВО НИВНАТА ВИНА!!! 

Ослободувањето на професорот (Извадок од романот - Тајното Братство)

Искрено, не сум гледал ниту еден филм во кој агентите на ЦИА се прикажани како човечки суштества. За нас се има изградено мит дека сме нешто како надбитија или полубожества, т.е. митолошки суштества со повеќе животи. А, всушност, ние сме само натпросечно интелигентни луѓе, кои имаат и натпросечен интегритет. Особено, од агентите за специјални задачи се бара да имаат големо срце, полно со храброст и пожртвуваност. Агентите на ЦИА се тешко поткупливи. И, конечно, најсериозниот, а во исто време, и најпатетичниот предуслов е многу да ја сакаме татковината и да сме подготвени да паднеме жртви за нејзина добробит. И, ништо повеќе! Како и да е, со помош на холивидската продукција за нас надвладеа стереотипот дека немаме чувства и дека сме налик на титани кои се непобедливи. Идеологизацијата отишла дотаму што се мисли дека агент на ЦИА не оди ниту по мала ниту по голема нужда, и дека не прди и не подждригнува. Од нас очекуваат дури и кога сме средовечни накај стари да можеме да се сексаме како да имаме 20 години. Жалам што ќе ви ги урнам до самиот темел тие смешни илузии. Ние, агентите на ЦИА, исто како и сите вие, вршиме и физиолошки потреби, а и половиот орган со годините ни станува дисфункционален. Пиеме и разни апчиња за да ги надминеме разните состојби што доаѓаат со годините.

Јас, на пример, во моментов имам потреба да одам да мочам, а богами, и ми се прикака од чипсовите што ги изедов додека гледав порничи со ветеринари, но ситуацијата никако не ми дозволува да ги оставам мониторите без хуман надзор и да заминам по нужда во хемискиов тоалет во сред жолтово комбе. Стравувам дека може да ми се случи да пропуштам некоја случка и да не успеам да пренесам навреме евентуална ситуација што е од круцијална важност за безбедноста на мојата земја, Америка.

Решив да го истрпам зортот и да ги стегам сфинктерите додека се може, зашто морав да видам што ќе се случува со Смиле во занданата. Со него беше критично. Згора на сѐ, и адвокатот изгледа ја имаше тенденциозно одложено својата посета на притворениот професор. Се  запрашав: како ли ќе врши нужда без употреба на рацете, облечен во таа чудна кошула. Најверојатно човеков на крајот ќе се испомоча в гаќи. Претпоставував дека токму тоа им е и целта, да го понижат, да го згазат и да го сотрат неговото достоинство. Стравував човеков да не изнајде начин и да се самоубие поради очајот, но тој засега мирно си спиеше. Изгледа му имаа пропишано огромна доза седативи и антидепресиви за да не дозволат да посегне на себе, зашто ваквите случки најсилно одекнуваа во меѓународната јавност. Во затворите ваквите настани можеа да бидат зачеток на бунт. Решив и јас да отспијам малку, секако откако ќе се испразнам. Го програмирав интелигентниот будилник да ме разбуди штом Смиле промрда и ќе стане од креветот.            

Утрото се разбудив во 5 часот. Освен што му го дадоа појадокот на Смиле, а истовремено му го одзедоа душекот, ништо драстично не се случуваше, па јас повторно си задремав. Некаде околу 10 часот повторно ме разбуди каналот од ќелијата на Смиле. Од заднината на ходникот се слушаа звуци од некоја радиостаница. Имаше вести. Професор Смиле седеше на креветот и си дремеше во летаргична состојба. Постојано ги повторуваше истите зборови:„Кофа, кофа...Виктор, Виктор...“

На радиото јасно се слушаа дневните вести:

„...од наши доверливи извори дознаваме дека околу полноќ минатата ноќ, премиерот и министерот за фауна си поднеле оставки. Оставките засега се неофицијални, бидејќи ги испратиле како СМС-пораки до претседателот на Собранието на Република Македонија. Нешто подоцна, претседателот на Собранието добил уште една дигитална оставка, и тоа од министерот за хумани внатрешни работи. Од неофицијални извори дознаваме дека сите оставки се поднесени поради притисокот од меѓународната заедница за неправилностите и недоволниот број собрани докази од истрагата на местото на настанот во врска со аферата ‘Проф’... Инаку, дознаваме дека оставките следувале веднаш по состанокот што го имале тројцата функционери со американската амбасадорка, нејзината екселенција, г-ѓата Џеси Блекбери...“

Наеднаш професорот се исправи, застана како за во строј во војска. Наеднаш почна да се смее и да плаче истовремено. Хистерија траеше неколку минути. Стражарот се приближуваше до вратата на притворениот Смиле, гледајќи ја оваа негова реакција со неверување.

                   „Еве ти, професоре, на, еве ти, земи и читај! Стигна од судијата дека обвинението е повлечено од страна на обвинителот. И лекарката Јелка потпишала дека можеш да излезеш, а и директорот на санкции е потпишан. Еве, потпиши се тука дека си го примил и задржи една копија!“, со воздишка заврши стражарот.

                „Ајде, облекувај се, зашто дојдоа дваесетина твои студенти по тебе со транспаренти на кои пишува: ‘Слобода за професор Смиленски...’ Те пуштаат веднаш да си одиш дома. Нормални ли се тие? Ееееј, улав народ! За час ќе им се убиеш ако не си под мој надзор, колку си ненормален! Првата кофа и – опааааа, отиде јабана! Туку, кој ме прашува мене?! А, треба да ме прашаат, зашто и јас знам некои работи што тие не ги знаат“, изговори гневно стражарот и на заминување ги фрли цивилните облеки на креветот на Смиле. Патем, ја остави вратата од ќелијата ширум отворена. 

Вестите на радиото продолжија по рекламите додека Смиле се облекуваше во цивилните одежди.

„... денешни извадоци од билтенот на Министерството за фауна: ...кај градскиот плоштад во близината на споменикот ‘Сашко на коњот’ се случи необичен злосторнички настан. Имено, кон 18 часот и 30 минути, точно 42 граѓани што излегувале од Музејот на жртвите на комунизмот и се упатиле да му се поклонат на колосалниот споменик ‘Сашко на коњот“ пријавија дека биле гризнати од 42 најразлични кучиња скитници. Кучињата откако го сториле кривичното дело ‘физички напад од фауна врз хумани ресурси’ пребегнале во сурија кон Градскиот парк. Се шпекулира дека кучињата биле потоа видени како се собираат кај чешмичката и дека се наредиле во круг, а потоа организирано, едно по едно, мокреле врз еден стар валкан машки чорап, кој бил поставен врз шест ситни јајца. Ова несоодветно однесување на кучињата научниците од бихевиоралната кучешка наука го припишуваат на  енормното загадување со ПМ10-честици, но и на неквалитетот на водените молекули во составот на ланскиот снег... Времето денес ќе биде облачно, со повремени врнежи од дожд во попладневните часови...“

Професорот се облече, уредно ја здипли робијашката облека и заедно со лудачката кошула педантно ги положи на  креветот. Излезе надвор од ќелијата и продолжи по ходникот - Ц, помина крај сопчето за бањање и дезинфекција, преку вратата на надзорниците, па полицајците на излезот, па конечно излезе низ злогласната црна врата. Оваа локација, за жал, не ми беше покриена со сигнал, но сепак, говорот оттаму  јасно се слушаше. Едниот од стражарите и полицајците беше шегобиец, па се обиде да го задева:

                „Побрзај профо, треба твојата ќелија да се исчисти за да сместиме нов гуштер. Некој млад ветеринар ни доаѓа на твоево место. Во моментов го бањаат. Кога го притворале, сакал да им скокне од прозорец од 15 кат... За него поднеле обвинение за сексуална изопаченост, т.е. за зоофилија во стек со некрофилија. На Фејсбук веќе кружи една слика на која се жвалел со умрено куче. Сликата веќе имала заработено над дваесет илјади лајка. Бљак...“

Гуруто и бајачката

И ова што ќе ви го раскажам не содржи никаква технолошка тајна на мојата агенција ЦИА, бидејќи сите тајни од овој вид беа веќе експонирани од страна на пребегнатиот агент на НСА од Америка во Русија, Сноуден. Имено, и малите деца веќе знаат дека високата резолуција на ЦЦД-камерите, комплементарни со оптичките уреди и имиџинг-технологиите во шпионските сателити овозможуваат да се набљудуваат детални активности на непријателските сили во предели што се надвор од цивилизацијата. Секако дека по потреба непријателските цели можеа и со навигација на проектил од сателит да се неутрализираат, но тоа никогаш не било и нема да биде моја работа. Моја главна мисија стана да им помогнам на луѓето и на животните што се во немилост на автократските режими во светот со тоа што ќе надгледувам, ќе документирам и ќе испраќам соодветни информации до централата. Токму во оваа Македонија луѓето ми беа блиски по менталитетот што си го добив како наследство преку моето домашно балканско воспитување. Од друга страна, пак, блиски ми беа и животните, зашто по магистрирањето на Станфорд од областа на информатичките технологии, јас веднаш се вработив во Силиконската долина во стартап-компанија под инкубаторот на една ќерка на компанијата Шмугл. 

Инаку, како што веќе ви навестив, работев на развивањето на софтверот за превод на кучешкиот гласовен и телесен јазик, познат како "Dog Translatоr". Во тој период имав три кучиња, едно црно, едно жолто и едно бело. Сите ми беа вдомени скитници-мешанци, со кои јас беспрекорно  комуницирав, да не речам како со луѓе. Чинам дури и подобро. По две години работа во Шмугл, јас преминав во ЦИА. „Ловците на глави“ ме изнајдоа и ми дадоа понуда што јас, не само како страстен патриот и лојален граѓанин на мојата држава – САД, но и како човек што не е поклоник на ниту една религија, туку строго се води во животот од науката и според законите на природата, тешко можев да ја одбијам. 

Инаку, апликацијата за автоматскиот преведувач од кучешки јазик ја развивме со помош на тимот од неколку млади информатички генијалци, кои имаа страсна љубов за своите кучиња миленици. ЦИА по моето заминување од централата ја разви оваа алатка до совршенство. Сега јас бев дојден овде во улога на специјален агент што си ги бере плодовите што самиот ги засадил. Можев да си го вклучам автоматскиот превод и да гледам во говорни облачиња што се зборува меѓу кучињата. Замислете колку вредни сведоштва за нас во ЦИА станаа достапни преку кучињата што до вчера беа само неми сведоци на настаните. Сега имам најави од агенцијата дека работат на преведувач на емоции на куче кој ќе може со помош на молекуларен сензор да ја детектира емотивната состојба на животното врз основа на некои протеини, ензими и хормони што ги излачило во дадениот момент. Така ќе може да се дознае дали е кучето тажно, среќно, депресивно, еуфорично, во агресивна фаза и слично. На тој начин, и без да испушта звуци или да мрда со телото, ние, агентите на ЦИА, ќе знаеме како се чувствува еден пес во дадена ситуација, па ќе можеме да ги прочитаме неговите емотивни сеќавања и да ги предвидиме неговите наредни постапки. Искрено, со душа чекав да ми го испорачаат на тестирање и евалуација прототипот од сензорот што се закачува на ајфон и го користи софтверот DogEmo 1.0. 

Но, да се вратам на дејството од интерес. Побарав од агентот во американската амбасада да ми даде сателитска информација од обезбедувањето на амбасадата за тоа на која локација отиде кучето Хектор. Ми стигна повратно координатите и кусо појаснување, дека Хектор е во моментов на средба со други кучиња во Градскиот парк. Инаку, низ паркот имавме инсталирано дваесетина камери од постариот модел, оние што се напојуваат со фотоволтаична ќелија. Овие камерчиња биле инсталирани делумно заради личната безбедност на американските амбасадори, кои често џогираат низ паркот во раните утрински часови, а делумно и за да ги гледаме припадници на власта, младите министри како се швалерисуваат, што за љубов на вистината, не беше нешто противзаконско. Сепак, имавме голема полза од снимките од локалниве политичарчиња како го кршат законот кога си ги возат љубовниците под дејство на алкохол, па попатно удираат паркирани коли, контејнери за ѓубре и урнисуваат бетонски столпчиња. Овие камерчиња беа поставени од еден мој колега што обезбедуваше еден претходен американски амбасадор. 

Како и да е, јас ги имав ИП-адресите на секоја од нив. Ги вклучив едновремено сите веќе на четвртиот по ред монитор и скенирав со очите за да видам на која од камерите се детектира физичка активност. Веднаш забележав дека сликата од едната од камерите е млечно-заматена. Веројатно беше испосрана од птици. Пробав да го изведам процесот на чистење, но надворешната сферна заштитна лушпа веќе се имаше залепено и запечено од топлината. Какашкиве од птица со стареењето понекогаш и полимеризираа доколку долготрајно беа изложени на дејството на УВ-зраците од Сонцето. Активирањето на бришачот од третата или последната надворешна лушпа не успеа да ја исчисти леќата, иако на сетирањето ја добив информација дека ова е 87 чистење, а хемикалијата беше предвидена за 100 чистења. Инаку, секоја од заштитните лушпи на леќата имаше улога на контрола на температурата, влажноста и надворешната контаминација, како во случајов. Требаше да пријавам да ја исчистат рачно. Но, нејсе, другите 19 камери даваа слики. Иако овие камери беа сомалку послаба резолуција отколку новите модели, јас сепак, имав претстава што се случува на оваа територија од моментален интерес. Веднаш се појави трепкачот со портокаловото квадратче на камерата 168.231.10.011. Ја зумирав сликата и го засилив звукот. Јасно се гледаше дека Хектор стои задишан, како божем беше истрчал маратон. Стоеше со телесен став што покажува голема почит кон соговорникот, кој, пак, беше еден постар шарен пес со големи мудри очи полни со кристално чист сјај и спокојство што се зрачи во околината. Веројатно беше просветлен. Веднаш до мудрецот стоеше една црна кратковлакнеста кучка со снежно бели шепи. Обајцата мудри песови си беа седнати на газовите. Го вклучив преводот и читав. 

                „Гуру наш, Изди-аве, имаме тревога! Вклучете ја сирената за аларм и свикајте собрание на членовите на братството. Мораме да ја консолидираме космичката енергија, па да направиме итен ритуал за ослободување на брат ми и неговиот стопан и животен сопатник“, изговори Хектор со невидена брзина и во еден здив, а на крајот од реченицата гласно зеде воздух. На тоа гуруто итро ја отвори книгата, набрзина ја пролиста и веднаш ја најде бараната страница. Веднаш почна да завива како волк за да објави дека ситуацијата е алармантна и дека е состојба на тревога.

                „Велиш треба ритуал за итно ослободување, а не кажуваш  од што, брате? Еве, погледни овде, си има мени во вадемекумов. Кажувај точно и прецизно за какво ослободување се работи? Ослободување од клетва, од црна магија, анатема? Ослободување од зависност, од алкохол, дрога или комар? Ослободување од турско, од фашизам, од диктатура? Ослободување од запоседнатост од демони? Ослободување од опсесија? Конкретно мора да се каже. И, плус тоа, за кој брат од твоите 69 браќа по мајка?“, запраша Гуруто.

              „Заборавивте, Гуру, о-о-о пресветол, да му го понудите и менито што го додадовме на последниот Космички конгрес, за ослободување од уплав и од уроченост“, го дополни црната кучка.

                „Ете и од тоа ослободуваме. Ај сега побргу одбери“, побара гуруто. 

               „Ослободување на брат ми Виктор – близнакот од заробеност во азилот за кучиња скитници во Рекиште, најконкретно кажано“, испука како од пушка Хектор. „И, плус тоа, истовремено ослободување на неговиот сопственик, професорот по археологија и античка историја, Смиле Смиленски, од истражниот затвор во Шутка; всушност, од затворската лудница, најконкретно.“

             ,,Запиши тука написмено, сине Хекторе. Дај детални податоците за субјектите. Бргу...“, изговори со мајчинска топлина црната кучка со белите шепи.

                Хектор со еден нокот веднаш ги запиша имињата врз земјената патека на која стоеја тројцата. Додека пишуваше, гласно си цивкаше, како да си спелуваше по кучешки самиот за себе.

           ,,Еве како ќе го осуетиме ослободувањето. Ќе ги повикаме 42-те кучиња од централната ложа Алфа-Омега од Меровиншкото кучешко братство за да го изведат ритуалот на ослободувањето на куче од шинтерница и човек од затворска лудница. Ритуалот ќе се практикува истовремено, зашто обата субјекти се силно енергетски поврзани.“ Откако го изговори ова, гуруто повторно фати да завива во волчешки манир.

                 „Што друго ви е потребно, гуру наш, кажувајте овој час?“, започна да говори како во сонет од стихови црната кучка. „Кои реквизити, кои магични зборови, кои магиски ритуали, кои ремедии ги барате од мене, гуру мој пресветол?“

         „Ооооо, ти сестро, видовита пророчице, бајачке наша Паладина, и ти брате побратиме Хектор. Ќе ни треба едно рало гаќи од инволвираниот премиер, влакна од крзното од субјектот–братот твој, шест јајца од некој гулабарник од населбата Пржино и езерска вода, црпната од кај Долно Дупени. И на крајот, да не заборавам, една смрдлива чорапа од професор Смиле. Не мора да е свежа, може и бајата“, изговори гуруто Изди-Аве, божем буквално чита од книгата. 

                                                                                      ..... продолжува....
Извадок од романот ТАЈНОТО БРАТСТВО

Повеќе од фифти-фифти за жените во политиката

Тоа што мажите според книгата на постанокот од Библијата се првата човеколика креација на Бога, тоа не значи дека се совршено битје. Напротив, животот на земјата и опстанокот на потомството зачувувањето на природата бараат многу повеќе од ефикасното складирање и процесирање на податоците во главата.

Менаџментот на жените

Просечниот штитеник на Марс има поголемата креативност но носи во себе посилна компонента на деструкција отколку една просечна штитенички на Венера. Мажите се ирационални и егоистични – она што го создаваат можат за го уништат за еден миг, како кравата со клоцањето на кантата млеко. За ова постојат бројни хипотези но и недвосмислени докази во историјата на војните. Супериорната физичка сила им дала да доминираат над женскиот род, иако, всушност, жената е идеалната човечка креација за микро-менаџирање: уредување животот во домот и семејството. И покрај еднаквите права пред законот,  бројот на самохрани татковци е значително помал од самохраните мајќи. Мажите, со чесни исклучоци, не го содржат во себе божествениот порив за растење на пород и продолжување на видот. Не ги знам бројките, но огромен е бројот и на спорови заведени во судот против неодговорни татковци што не плаќаат алиментација. И да не должиме, мажите во просек немаат еднакво чувство за живот. Илјада други реалистични и мерливи параметри ќе ви го потврдат истото: во мозоците на мајќите е вграден далеку подобар софтвер за основен семеен менаџмент. Конечно, штом жената подобро менаџира на микро-ниво, т.е. својата куќа, семејството, и уште ако добро и оди  со работната кариера, тогаш жената може да биде подобра за уредување на односите во државата. Тогаш жената е поподобна за во политиката.

 

Нокдаун статистики за мажите

За да се има поздрава држава, треба да се постигне мудроста на рамнотежата на јин-јанг, т.е. треба да се приближиме до моделот на владата на Канада, каде беше постигнат буквален џендер-баланс. Со оглед на бројките од психијатриските и казнените установи веќе сум склона да верувам дека за атер и за здравје на државата, многу повеќе жени отколку мажи се потребни во политиката.  Еве ви ги аргументите на мојата теза. Знам дека вам, мажите, ќе ви зададе нокдаун информацијава, но морам да ја соопштам вистината. Наскоро овие податоци ќе бидат објавени и во специјален извештај од Мониторингот на специјалните психијатриски болници од РМ. Имено, Хелсиншкиот Комитет направи мониторинг во рамките  на кој дојдовме до многу важни податоци во врска со човековите права и слободи во овие институции. Истражувајќи ги бројките, дојдов до интересни резултати: од околу 1200 штитеници на установата во текот на година дена, точно 25% се жени а 75% се мажи. Изненадувачки голема разлика! Зарем ова не значи дека  мажите се 3 пати поподложни на психијатриски заболувања, заклучете самите? Дали  од четири психијатриски пациенти тројца се мажи? Тоа е повеќе од евидентно. Дали веројатноста да еден маж политичар се претвори во психијатриски пациент е три пати поголема од веројатноста за една жена? И ова тврдење, верувам, статистачарите нема да ми го оспорат. Статистиките кај казнените установи, затворите, се слични. Доминантниот престапник на законот, а следствено и затвореник во една казнена институција е мажот. Ова преведено на јазикот на веројатноста во политиката е: секој маж-политичар со поголема веројатност ќе се претвори во крадец и злоупотребувач на функцијата отколку жената-политичар. Имај некој забелешка на овој исказ?

Погодна возраст

Анализата на штитениците на психијатриската установа по возраст,  покажа дека најзастапени се жените од 40-50 години. Тоа значи дека пикот на, наречете го, “женското лудило” е некако поврзано со периодот на менопаузирањето. Во превод, жените од оваа возрасна група треба да се држат надвор од политиката.  Затоа, пак, машкото “лудило” зема најголем замав кај старосната група од 50—60 години.  Јас би заклучила дека мажите можат да бидат подобри политичари само ако пораснат и созреат. Би додала уште дека и дека оваа возраст корелира со наглото опаѓање на потенцијата. Значи, требаат мажите во политиката на кои сексуалната активност да им е на залезот за да можат да се посветат на управувањето со државата. Веројатноста за појава на злоупотреба на државните кабинети за задоволување на сексуалните слконости или девијации е драстично помала кај просечен маж на возраст од над 60 години. 

Излегува дека, жената е поподобен човечки род за работа во политиката. Поготово, доколку децата (ако ги имала) се веќе испилени и одлетани, и кога микро-менаџментските проекти во домот и семејството се готови, кога професионалната кариера е беспрекорно стигната до врвот на хиерархијата, тогаш жената е идеалниот прототип на homo politicos. Заклучпкот е донесен  не само според менталниот склоп на роден менаџер, туку и според помалиот ризик од ментални и криминални девијации кај жената во однос на мажот. 

И навистина, доста ни беа во власта на РМ сите мочковци од пелени, сексуално девијантни личности со вградена хомофобија, хиперактивни сексуалци, криминалци и лудаци. Дајте им на жените да ги реинкарнираат руините од оваа земја.    

ТАЈНОТО БРАТСТВО (дел 2)

....

Кучето Виктор

Конкретно во оваа мисија од мене се бараше целосна посветеност на работата. Имаше денови кога бев активен и по 24 часа.  Инаку, во мојот професионален живот имало мисии во кои што работите се одвиваа полежерно, но оваа, како што и самите ќе се убедите подоцна, беше како на турбо ракетен погон.  Седнав, ги искомуницирав сите камери и увидов дека сите беспрекорно до рисиверот си испраќаа непрекинат аудио-видео сигнал. Инаку, тука не можев да употребам камери кои имаат директна комуникација со сателитот на Шмугл, бидејќи оваа точка претставуваше некаква комуникациска дупка. Постоеше некое засенување или фејдинг ефект којшто никако не успевавме да го коригираме до саканите размери. На екранот ги наместив четирите слики од четирите микро-камери со Wi-Fi врска, со опремата во жолтото комбе. Со далечинските управувачи ги вклучував една по една и го наштелував засилувачот на звукот од кристалните микрофони. Вклучив по неколку дигитални филтри за редукција на шумот на секој од четирите микрофони за истакнување на говорните фреквенции. Кога бев готов, седнав да видам што се случува. Инаку, мојот шеф Џ.С. не ми имаше испратено никакви воведни зборови за мојта конкретна задача во оваа мисија. Веројатно од таа причина, мене ми се случи неколку пати да застранам, и на своја рака да преземам посебни истражни мерки кои од мене никој не ги побарал. Шефот ми испрати само поштата којашто го носеше жигот "Само за твои очи", во која пишуваше: "само снимај и испраќај ги интелите на договорената адреса додека не добиеш нови инструкции". Значи, за чудо, досега  невидено,  ЦИА од мене не бараше никаква посебна анализа, туку само техничко покривање. За во објектот Рекиште ми побараа да поставам неколку од дигиталните очи и уши за надзор на ова бизарно опкружување. Тоа значи дека мојата тајна мисија започна со вовлекување инкогнито во просториите на азилот за скитници, "Рекиште" во сред ноќ, па потоа во црна темница закачување на микро-аудио-видео уредите кои комуницираа со безжична комуникација со мал предавател, монтиран во непосредна близина, однадвор на објектот или, пак, со приемникот во жолтото комбе. Кај овие софистицирани направи, аудио-видео сигналот патуваше по фреквентно модулирана "туба".  Да истакнам дека овие совршени уреди не беа опремени ниту со литиумски батерии ниту со фотоволтаичната ќелија, туку до нив преку предавателот од жолтото комбе се испраќаше високофреквентен напон кој се вмешуваше во целата електромагнетна чорба од разни фреквенции, за нивно напојување по безжичен пат.    
              Нејсе, се загледав во камерата број три што ми беше поставена за надзор во просторија во која имаше повеќе кафези за животни. Забележав дека само во еден од кафезите имаше резидент - еден единствен пес-скитник со среден раст. Имаше златно-жолто долговлакнесто крзно што беше доста валкано и запустено. Песот често се драпаше сосем невешто со задните нозе во пределот на вратот. Повремено песот ја губеше и рамнотежата во таа неприродна положба и ќе се срушеше странично.  

"Пуштете ме да си одам дома во населба Аеродром! Го знам патот! Вакциниран сум! Погледнете, еве ми го микрочипот  под крзното зад левото уво!" слушнав како гласно говори песот на слушалките на третиот канал, веднаш штом го вклучив. Искрено, морав да го стишам звукот, зашто овој пес, практично урлаше на сиот глас. Кутрото куче, беше сериозно обеспокоено. Очигледно, вознемиреноста потекнуваше од неговиот престој во овој непожелен простор во кој веројатно го донеле под присила и спротивно на неговоата слободна воља. Како да имаше лошо претчувство за сопствената судбина и како да се тресеше од студ, а воопшто не беше студено. Нервозно се чешаше насекаде по телото, а повремено си го лижеше курето, па повторно се чешаше, и сѐ така прилично невротично. Како и да е, воопшто не ми беше јасно зошто ЦИА се интересира токму за овој симпатичен но претерано валкан пес кој не прилега на некоја конкретна раса, и кој, најверојатно е преполн со болви. Засега не успевав да си го поврзам ова кутро животно со некаков сериозен политички настан на кој медиумите би му придале некоја важност, а кој е во некаква каузална врска со евентуална претечка опасност за безбедноста на САД. 
                "Абре луѓе Божји, хомо сапиенси, хомоеректуси, хомофоби, фаунохоби!  Слушате ли?", цивкаше кучето, а одвреме навреме ќе фатеше со волчешка интонација да вие со муцката устремена кон таванот. "Ништо не разбираат овие. Како да се ретардирани! Извинете на дискриминаторсиот јазик", ќе речеше, и потиштено ќе ги сведнеше едновремено и главата и газот, ќе го подвиеше опашот меѓу задните нозе, па ќе фатеше гласно да брефта. Повремено ќе станеше и ќе земеше да се трие со целата снага од металните решетки. Кутриот пес, со доза на параноја ќе се наведнеше наземи, па со снебивање ќе сркнеше малку водичка од една 'рѓосана тацна за да ја разблажи желудечната киселина со што привидно ќе го отепа гладот.
                Наеднаш автоматскиот софтвер ми сигнализираше и тонски - со бипкање, и визуелно - со трепкањето на еден портокалов маркер, дека има активност на камерата број 2. Оваа камера ја имав вградено во плафониерката во ходникот што водеше кон внатрешните простории на азилот Рекиште. Забележав дека  влегуваат двајца во бели мантили. Потоа обајцата навлегоа во полето на камерата број 3. Дури сега се обеспокоив, па и самиот добив лошо претчувство за судбината на кучето. Жената во белиот мантил пријде кон кафезот со кучето, и благо се наведна за да го погледне меѓу нозете.      
              "Мажјак. И тоа шугав", изговори самоуверено. "Бљак! Погледни му ги крастиве по пелвисот", му покажа со долгоноктиот показалец на младиот маж во белиот мантил.
                "По пенисот рековте?", запраша младиот човек, откако и тој се наведна.
                "Реков пелвисот", одговори отсечно жената.
                "Имате право професорке. Шугав е."              
            "Уф, уф, уф, и пенисот му е зафатен. Бљак", со голема доза на згаденост изговори жената откако повторно се наведна за да го погледне кроткото куче помеѓу нозете, додека тоа повторно си се ангажираше со лижењето на сопственото куре.
                "Да! Гледам тука огромни красти. Цели јуфки од епител има на пенисот". Младиот ветеринар повторно го изговори текстот низ нагон за повраќање и поткашлување од згаденост.
                "Не е регистриран, нема микрочип, нели?", запраша докторката.
             Тогаш младиот ветеринар го зема мобилниот уред за читање податоци од микрочипови, чкрапна по копчето за активирање на читачот и увиде дека батериите му се докрајчени. Истиот момент ја зумирав камерата број три за појасно да го видам дисплејот од инструментот за читање на микрочипови кои се вградени поткожно. Резолуцијата беше доволно голема, така што сосем јасно на екранот се читаше дека батеријата мора да се замени. Не сакајќи да признае пред својата претпоставена дека од пуста немарност, но и неодговорност нема набавено резервни батериии, тој одглуми дека отчитува на екранчето, и дека уредот не детектира никаков микрочип.                                       "Нема микрочип", излажа младиот ветеринар. "Сигурно нема", уште еднаш потврди, за да биде поуверлив во лажниот исказ.
                Заборавив да ви напомнам за едно од најновите научно-технички изуми на зоо-психолошкото и на дигиталното одделение на ЦИА. Коњункцијата на научните експерти од овие две области  резултираше во алатка којшто може да врши директен превод на звуците што ги испуштаа кучињата "нивниот вокален говор" и од нивниот телесен јазик.   Така, со помош на оваа дигитална апликација, врз видеото од кучево во кафезот, на пример, јас добивав говорно облаче со текстот што всушност ја одразува моменталната мислата на кучето. Истражувањата на голем број примероци покажаа дека текстот беше одраз на мислите и говорот на кучето со доверба од 95%. Инаку, јас бев пионерот во иницирањето и развитокот на оваа софтверска алатка. 
                "Мизерници! Нашле куче да омаловажуваат! Јас сум бил шугав?! И пенисот ми бил шугав! Сум немал микрочип", им заврте грб кучето на двајцата во белите манили, со тоа кажувајќи им дека нит сака да ги слуша, ниту да ги гледа.  "А овој не ли се видел во огледало колкав нос има? Како на клун од гавран му е свиткан надолу. Што се замислува тој!", се испиша во говорното облаче, говорот од кучето на мониторот од камерата број три.
                Секако дека тука ќе се запрашате како е можно кучето да го разбира човечкиот говор од македонски јазик, и како, всушност, му успева да осознае дека тие не успеале му го најдат микрочипот. Е, тоа сознание за кучешката дарба и опременост со универзални сензори за детектирање на човечка мисла, умисла и намера, сѐ уште не беше научно расветлено до темел. Се сметаше дека механизмот на разбирањето на секој хуман јазик од страна на овие совршени суштества беше најверојатно поврзан, не само со разбирање на јазикот на телото, туку и со молекуларни рецептори во носот на кучето. Најверојатно кучињата преку сложените јонски патишта и невронски мрежи ги анализираа хемикалиите во човековите излачувања и така ги толкуваа нивните мисли. Имено ензимите, хормоните и феромоните што ги ослободуваа човечките битја во етерот говореа повеќе од зборовите, а кучињата беа обдарени со таа совршена "опрема" за декодирање. Некои научни публикации потврдуваа дека кучињата имаа двојно па и повеќе рецептори за мисрис отколку луѓето. Некои тврдеа дека сензитивноста им е супериорна и се мери со фактор од десет, па и повеќе. Сепак, кучешките рецептори за мирис како да беа наштимани да прибираат информации од емотивниот статус на луѓето, па така се создаваа перцепции еквивалентни на читање или разбирање на човечкиот говор.
                Но, сега дозволете ми да си продолжам со моите моментални технолошки аудио-визуелни обсервации на затворениот пес во Рекиште. По краткотрајното бесцелно шуткање низ просторијата со кафезот,  ветеринарите фатија нешто, секој за себе, да пишуваат во своите ветеринарски дневници. Најверојатно ги заведуваа анамнезите од извршените прегледи. Еден миг кучето  се заврте кон камерата, небаре знаеше дека се снима, та веднаш почна да ја раскажува својата животна приказна. Па како беше возможно кучево да знае дека имам ставено камера и дека таа го снима токму него?        
        "Не, не може да знае. Можеби со своите изострени рецептори само ја чувствуваше фреквенцијата на носечкиот сигнал на Wi-Fi-то!", си изговорив полугласно додека се варев во спарината во комбето и веднаш се уплашив да не беше тоа прегласно, и да не го привлечам вниманието на некој случаен минувач. Се уверив дека никого немаше во околината, откако погледнав во малиот монитор за надзор на самото жолто комбе.
                Кучето го продолжи монологот низ цивкање и снебивање низ кафезот. Јас внимателно го читав преводот на неговиот "говор" на англиски јазик. Патем, замислете, науката неодамна дојде до сознание дека кучињата од сите земји од светот се користат со истиот јазик и дека меѓусебно комуницираат без да имаат потреба од превод.  
                "Судбината си поигра со мене. А  до пред еден месец си живеев во двоиполсобен стан со тераса и со парно греење. И гаража имавме веднаш под зградата. Си спиев на кожен тросед во  дневната, наспроти плазма телевизор од 42 инчи. Секое утро си јадев бурек со месо а навечер сува кучешка храна. И плус тоа, бев редовно вакциниран. Но, ете, откако ни се случи оваа трагедија, јас почнав да јадам од контејнер. Успевам само да душнам од мирисот на месото од месарницата. Вчера лигите ми течеа од муцката како од расипана чешма, додека стоев таму.  Гладен сум како волк! Абе дајте, фрлете нешто веќе! Ама како не успеаа да ми го најдат микрочипот за идентификација, не ми е јасно? Искрено се надевам дека нема да ми прават проблем за тоа што немам педигре. Јас сум си обична домашна џукела од мајка Леси. Татко ми, кажуваат, бил лабрадор. Ама кој знае дали е тоа баш така. А башка, овие раниве не се од никаква шуга. Овие се од драпање, од валканиве ноктишта. Од болвите и од запиените крлежи се драпам нон-стоп", искажа кучето низ воздишки и бревтања, и започна повторно енергично да се драпа, да се корне.
                "А не ми е јасно на кој универзитет ви ги дале тие пусти дипломи? Од Африканскиот Универзитет?! Ветеринари-дунстери! Гррррр!" сега веќе наново се вознемири и овој пат очајнички се разжести во интензитетот на тонот. Им се заврте на докторите и гласно  за’ржа со вибрирање на мекото непце над очниците.
                "Отвори му веднаш на ова куче ново досие, те молам", му се обрати ветеринарката на младиот колега, додека нешто си запишуваше на лаптопот.
                Младиот ветеринар веднаш отвори на текст-процесорот нов бланко формулар и започна да го пополнува, и тоа на цел глас, за да и даде на знаење на неговата претпоставена дека агилно си ја исполнува задачата.        
        "Опис и дијагноза - шугавост!", трескаше на тастатурата младиот ветеринар и чат-пат ќе погледнеше кон ветеринарката, која му беше завртена со грбот. На белиот мантил и паѓаа свежо завиените кадрици во форма на надолжни спирали од сламесто жолто обоената коса. Напред на челото имаше многу прецизно, како божем со линиер отсечени, прави сламести кркми.
                Одненадеж, сигналот од звукот во слушалките нагло ми се намали, а сликите на мониторот драстично се влошија до ниво на непрепознатливост на ликовите на протагонистите. Автоматскиот засилувач за оддржување на нивото се обидуваше да ги подобри, но ништо освен зголемен шум а ослабен сигнал. Ги симнав слушалките од главата и слушнав дека надвор се случува почеток на здивена летна олуја. Почнаа да капат крупни капки од летен дожд, кои сѐ посилно и позачестено трескаа по кровот од комбето. Веднаш  ми текна дека временската прогноза си кажа дека ќе има дожд, но јас таа информација како да ја имав пренебрегнато. Според протоколите за работата со надзорот во ЦИА, доколку не успеваше автоматската предзасилувачка и засиливачка електроника по демодулацијата да го подобри сигналот, тогаш агентот мораше да прибегне кон аналогно подобрување на сигналот, и тоа на наједноставниот начин што постои. Го запалив комбето и полека тргнав да му се приближувам на изворот на сигналот, сепак останувајќи незабележан од таргетот, т.е. од прислушуваните луѓе. Инаку,  жолтото комбе беше намерно направено да изгледа како обична безвредна к'рнтија на нафта. Одзади беше опремено и со еден лажен кородиран ауспух. Шасијата беше земена од најстарите комбиња на Фолксваген. Го офарбавме со жолта масна боја со обична четка, и тоа без претходно стругање и китирање на претходните руинирани слоеви. Но, верувајте, изгледот мамеше. Никој не би рекол дека тоа комбе беше собрана електрониката на 22-иот век. Беше целосно на електричен погон. А напојувањето му беше од најновата генерација од литиумски батерии со вкупен капацитет од околу илјада ампер-часови. Беше специјално опремено со севозможни сензори, компјутери и специјални комуникациски уреди со аудио-визуелни технологии. Софтверските алатки беа специјално изработени во дигиталното одделение на ЦИА. Одбраната на системите и датотеките, т.е. Фаерволот беше навидум совршен.  Со тоа комбе можев секогаш да си дозволам нечујно и невидливо да му се доближам на субјектот. Значи, доколку влажноста во воздухот се наголемуваше или сателитотската електроника не успеваше да го улови сигналот, тогаш јас го преземав со помош на мобилната антена и софостицираната применичка електроника. Го запалив нечујниот мотор и возев без запалени фарови, но со вклучена инфрацрвена камера.  Извозев без да направам каква и да било колизија со надворешните објекти. Во тоа ми помагаа и сензорите за оддалеченост што ги имав осум на број. Значи, законите на физиката кажуваат дека примениот сигнал е далеку посилен доколку изворот на сигналот е поблизу го приемникот. На новата позиција на жолтото комбе јас ги добив и сликата и тонот значително подобрени. Забележав дека не сум пропуштил многу, и дека ветеринарите сѐ уште се шуткаа наоколу,  правејќи слободни проценки на дијагнозите на кучето.
                "Запиши, среден раст мажјак од околу 12-15 килограми. Најпрво дај му ја потребната доза седативи - две дијазепамчиња од по 5 милиграми. Кај графата за  терапија запиши - анестезија. А, кај графата -доза, запиши - 15 милилитри. Што е сигурно, сигурно е! ", диктираше ветеринарката.
                "Всушност, мислам дека многу му се на овој 15 милилитри. Да му дадеме само 10 милилитри медетомидин хидрохлорид, и само 10 милиграми бензодијазепин. Мислам дека е сосем доволно за овој. Видете го, коска и кожа е. Ако е висок!", типкаше по тастатурата младиот ветеринар.
                "Добро! Чим е толку слабичок, дај му само 10 милилитри анестезија. И онака треба да штедиме за да има и за другите", се коригираше ветеринарката, и со очите уште еднаш бегло го прегледа кучето. "Гревота е да живее со волку болештини. Подобро е да умре отколку да живее со таквата  шугавост и да се измачува со тие отворени рани по пелвисот", продолжи таа. "Ако ние не го заспиеме сега, до зимава ќе го снајде долга, тешка и болна смрт. Ќе фати севозможни кожни инфекции и на крајот ќе финишира со сепса", не престануваше ветеринарката да бара оправдување за предложената 'терапија'. Додека диктираше, таа  продолжително шпарташе низ собата со мачкасто одење на високите потпетици од црвен лак, нога пред нога.
                "Така е, многу е болен. Смртта е спас за ова кутро животно" потврди младиот и стана од компјутерот за да покаже дека ја земал анамнезата и ја препишал терапијата за наводно, неизлечиво болното животно. Тогаш младиот ветеринар стана и се упати кон витринчето со лекарствата за да го обезбеди седативот.
                Кучето веќе беше вон себе си. Дури сега разбра дека неговото претчуство и способноста за толкување на човечкиот јазик не го излажа, како што досега никогаш го немаше измамено.        
        "Ох! Mе стрефи инфаркт! Ќе си умрам пред да ме егзекутираат!", се забрефта кучето во паничен страв и започна да кружи низ кафезот со невротични манири какви што покажуваат  прегладнетите кучиња. Тогаш, поради изливите на тешката фрустрација кучето започна дури и да 'ржи и да се џитка по оградата, небаре ќе успееше да ги искрши железните шипки и ќе си заминеше оттука. Откако не успеа да се пробие, тоа се опита да ги изгриза железните решетки. Едноставно, кучето имаше здивено од стравот за сопствената кожа и од потребата за бегство.
                Откако се премори во бесот, малку се потсмири, си легна со положување на главата меѓу предните шепи. Ги свена ушите надолу, и со кучешката тага во очите очајнички проговори:     
                  "Кој ви даде дипломи? И тоа магистерски!?    
           "Седирај го веднаш, оти почна нешто многу да ми аздисува!" отсече ветеринарката без трошка милост.
             "Еве, иде дијазепамчето со една саламка. Аааа-м! Добро куче! Умно!" рече ветеринарот со топол и милозлив глас, притоа страшливо внесувајќи го низ решетките од кафезот парчето салама во која има завиено две таблетки од по пет милиграми дијазепам. Кучето алчно ја излапа, и речиси за наносекунда ја проголта содржината. Младиот ветеринар направи згадена фаца, оти кучето при лапнувањето на саламката малце му ги излигави прстите.
             "Њам, њам! Убавко саламчево! Дај ми уште??", со милозвучна кучешка простодушност си мљацкаше кучето низ решетките, давајќи им очигледни знаци дека сака да јаде уште. Долго, чинам бесконечно долго кучето зинуваше, мљацкаше и се подигаше на решетките од кафезот кон ветеринарот за да му покаже дека сака уште. За жал, попуст беше сиот негов напор.
            "Дајте барем уште две-три парченца, скржавци едни?" зацвиле милно кучето во таговно вибрато и ја накриви главата во седечка позиција, само колку да им покаже дека е умен и да им се умили. "Од завчера не сум јаден. Завчера кај контејнерот до месарницата најдов една сува соголена коска. Таман малку лизнав, кога, за час ми дојде и ми се испрчи мускулестиот Гурко со своите озабени пајташи. Ми за’ржаа на уво и јас веднаш му ја спраштив. Ми го конфискуваа оброкот, и тоа бесправно. Рекоа дека рекетот во коски морало да се плаќа редовно." Додека ова го раскажуваше, кучето одеше назаечки, за да демонстрира што му се случило при инцидентот со насилниците на Гурко.
                "Хомо еректуси, гладен сум и немам никаква шуга, ме слушате ли!!?? Ќе се оправам!! Џабе ќе ме успивате!". Легна во очај и горко заплака, додека ветеринарите во заднината се занимаваа со административни работи и некакви документи па не забележуваа дека некој ги моли за сопствениот живот.
              Ветеринарот се загледа во кафезот со кучето, кое во дадениов момент се беше соземало од плачот и се беше фрлило во тежок очај. Тоа беше очајот на прифаќањето на судбината. Или пак,  дијазепамот почна бргу да му делува, па кучето постепено запаѓаше во седирана состојба.       
         "Еве го, задремува. Седативчето почна да му делува. Хе, хе, хе! Нанкај си кученце жолто. Нанкај си!", му запеа мелодично младиот ветеринар.
         Додека вознемирен гледав како кучето заспива, знаејќи дека следниот дел од терапијата е оној најстрашниот, забележав дека ветеринарите ги слекуваа белите мантили, тврдејќи дека е многу топло и спарно. Ми се причини дека јазикот на телото ветеринарката даваше сигнали дека му го има фрлено меракот на помладиот колега. Имено, додека правеа некаква тивка и беспредметна конверзација, таа интезнивно трепкаше со трепките премачкани со дебел слој од маскара и нападно кикотеше. Додека му објаснуваше со рацете таа постојано го допираше кај надлактицата и божем случајно му доаѓаше на непристојно мала близина.         
             Пустоно куче веќе беше легнало со сите четири на едната страна а очите му беа напола отворени и замаглени. Тоа повторно се подзаврте кон камерата, како навистина да знаеше дека се снима, та плачливо почна да реди. Го зумирав за да го имам во гро-план. Кутрото тоа, како токму мене да ми се обраќаше како до претставник на меѓународната заедница.                
          "Имам ли јас право на жалба до некаква второстепена комисија? Имам ли право на второ ветеринарно мислење за оваа наводна шугавост? Има ли апелација за фауна? Или некој меѓународен суд за кучешките права и фундаментални слободи? Хелсиншки, Амнести, јавете се! Некој нека крене слушалка и нека им се јави на овие! Има ли црвен телефон тој таканаречен Претседател на државата за да прекине извршување на смртна казна пред извршување!" говореше сѐ побавно и помалку разбирливо.
            Се испаничив. Испратив до централата еден интел од цел гигабајт зипуван видео и аудио материјал преку модемот, кодиран со помош безбедни алгоритми, и тоа директно до мојот шеф во Вирџинија. Ми потврди прием на фајлот, па ми го потврди идентитет со отпечатоци од три прсти и слика од ирисот на окото. Откако се уверив во идентитетот на примачот, веднаш му го испратив клучот за декодирање. Можам да кажам, тој момент бев избезумен. Можеби требаше итно да се делува. Можеби требаше да се повика друг оперативец. Или конечно, некој од специјалните Марински единици за брза интервенција на копно. Нити смеев ниту можев јас самиот голорак да упаднам во оваа каша и да ја попречам една субверзивна активност и да оставам живи сведоци. Можеби требаше итно да се неутрализираат сторителите. Но јас, како специјален агент немав, практично, ингеренции за ништо освен поставувањето на вештачките очи од небото и вештачките уши во ѕидовите и испраќање на снимките! Ужас!  Пред моите очи можеше да се случи тешка трагедија, да го успијат ова симпатично недолжно куче. Станував, седнував, па се штурев и се пустев, па се вртев како вртелешка во тесниот простор на жолтото комбе. Застанав и повторно се загледав во долната лева четвртина од мониторот што доаѓаше од камерата број три.                       "Готово е ова чудово. Веќе дреме", заклучи младиот ветеринар, откако фрли еден брз скенирачки поглед кон кафезот во којшто кучето веќе заспиваше и веќе по малку и хрчеше.
          "Еве вака, млад колега! Само да ве потсетам на процедурата. Записникот за егзекутираното куче  се става во оваа преграда", изговори ветеринарката со горечки шарм каков што вирее во главата на една самоумислена фам-фатал.  Таа притоа нежно го устреми показалецот со долгиот нокт премачкан со зелен лак во правец на полицата со списите.
          "Разбрав, разбрав. Документот оди во преградата на која пишува “Министер Коста”, одговорно возврати момчето во белиот мантил. "Верувам дека се работи за Министерот за фауна на Р.М?", се заинтересира младичот.
            "Да таму. Внимавајте ниту еден записник да не се изгуби, зашто Коста, како раководител на проектот Ав-ав, строго исплаќа по егзекуција. А егзекуцијата се документира со записник и со фотографии. Значи, колку повеќе вакви шугави чудовишта заспиени во најдлабок сон, толку повеќе пари на нашата сметка". Додека ова го говореше, ветеринарката се движеше низ ординацијата како некоја маникенка на модна писта. На крајот на својата патека таа застана на непристојно мала близина во моментот кога младичот стануваше од столчето. Тогаш погледите им се сретнаа и останаа така неколку секунди.          
                "Супер! А кога, рековте дека Министерот за фауна ќе ни ги префрли хонорарите на трансакциска сметка?", проговори младиот ветеринар со радосен глас заради престојната трансакција, притоа соборувајќи го погледот од непријатност.
              "Значи запамети! Мораме да спремиме уредна докумнтација со две фотографии. Едната пред, а другата по егзекуцијата на песот. Потребен е доказ дека кучето постоело, дека било неизлечиво болно и дека било уредно заспиено со летална доза од анастезијата. Конташ?", изговори ветеринарката со кокетна строгост во гласот.
                "И уште нешто. Кога си тука на мој терен, заборави дека си му прв братучед на бодигардот на Премиерот. Запамти само едно, работиме на проект финансиран од американците. Работата е многу деликатна зашто самата амбасадорка е надзорен орган. Еве, да те потсетам само дека проектот предвидува три работи што треба ние да ги правиме во овој азил. Прво да ги стерилизираме здравите кучиња-скитници и да ги враќаме во нивниот хабитат на улиците. Второ, треба да ги лекуваме болните што имаат излечиви болести, а потоа да ги стерилизираме. И конечно, трето и за нас финансиски и временски најисплатливо, оние кучиња што се болни од неизлечиви болести, како овој жолтиов што го донесоа вчера, треба да ги успиеме. За нас најелегантниот начин е успивањето, иако додуше, стерилизацијата, исто така, добро се плаќа. Но, кој ќе ти се валка со кучешка крв за бадијала, кога може и вака, елегантно да се спечали. Запомни малечок, ако амбасадорката не е задоволна од напредокот на проектот, тогаш таа на Министерот за фауна може моментално да му го сторнира приливот на средствата. Што е најстрашно од сѐ, според договорот што Министерот Коста го потпишал, таа може да побара целосно рефундирање на донацијата".         
       Според моите видувања, како од искусен обавештаец кој постепено се стекна и со вештини на психолошки профилирач,  ветеринарката ги изговараше сите зборови како да нема трошка грижа на совест, без жалење ниту пак свесност за одговорноста заради стравотниот начин на одземање кучешки животи, и тоа без никаква причина. Таа беше екстремно негативна личност којашто јас ја сместувам на најниското степениште на човечкиот морал. Таа беше ладнокрвен убиец со умисла. Нејсе, нејзината нападна кокетност од момент во момент растеше како што растеше помрачината и очајот во очите на заробеното куче.       
         И повторно, кучето како да се подосвести малку, па од позиција на полуумртвеност, се помачи да стане. Тегобно се исправи на четирите, па се придвижи со забавено движење како на слоумоушн. Многу ме изненади тоа што во седирана состојба одненадеж му успеа да се исправи на две нозе и со последната клетка на свест којашто се заштитила да остане неопијанета во неговиот мозок, да им се обрати на ветеринарите:
                "Вакциниран сум, ви велам! А имам и микрочип под крзното на вратот. Само пари и секс ви се во тие неморални глави што ги носите на рамената".
                За жал, ветеринарите не го ни забележаа овој попуст обид на кучето. А тоа, пак, откако увиде дека никој не го есапи за живо, кучето се струполи како кралот губитник  на шаховска табла после шах-мат, па веднаш заспа со хрчење. Јазикот овој пат му се спружи настрана, и тоа скоро доземи.       
         Не сфатив кога попрво ветеринарот и ветеринарката излегоа низ вратата, бакнувајќи се попатно во лет, патем оставајќи го кучето само во видното поле на камерата број три. Додека се движеа низ ходникот, овие ненадејни страствени љубовници ги улови камерата два. Видов како се лигават и веќе се раскопчуваат за да се ослободат од облеките. Потоа влегоа во просторијата во каја ми беше прописно поставена четворката. Обајцата, како божем залепени со супер-лепак, се бувнаа во една волуминозна фотеља. Четворката јасно ги снимаше под агол под кој точно можеше да се види какви интимни контакти се случуваат помеѓу нив. Веќе беа полуголи. Понатамошното соблекување го раководеше  ветеринарката, како сопственото, така и неговото. Си помислив дека би бил добар мајстор камерман за порно индустријата и дека би имал заработено милиони долари. А всушност бев само маестро за неовластен видео-надзор. Еднаш ЦИА ме имаше наградено со медал заради квалитетот на набљудувањата што ги овозможив од кабинетот на  министерот за одбрана на Пакистан и за информациите што произлегоа од една секс партија во тој простор. За потребите на тој проект, од страв да не ме фатат и да не ми летне главата, морав со невидена брзина да поставам само една единствена камера со која истовремено јасно се гледаа и мониторот на лаптопот и тастатурата и каучот во кабинетот на министерот. Покрај пасвордите во тајната мрежа на пакистанското воено разузнавање ние можевме да ги видиме и сексуалните перверзии што се случува на диванот. Колку генерали излегоа од тој кабинет разгаќени, и какви сѐ тајни изговорија притоа, не смеам да ви оддавам. Нејсе, јас со помош на својата професија се имам изнагледано еден тон порничи во директен пренос кои ги нема никаде да се гледаат комерцијално. Исто како на пип-шоу, буквално само еднаш и само за моите очи. Цела среќа е што мене не ме пали гледањето на тугиот секс и слушање на нечии воздишки. Јас единствено уживав и сѐ уште уживам само во сопствените сексуални искуства. Доколку не бев таков, кај ќе ми беше крајот во оваа сензитивна служба во која имам чести обсервации на туѓата срамна интима.          
            "Имаме половина час! Нека заспие поцврсто, па ќе го средиме на раат", изговори задишаната ветеринарка.
               Само накратко го кренав шишето за да се напијам вода, и кога го спуштив, наредниот момент ја најдов госпожата ветеринарка веќе вплеткана во интензивни блиски контакти со младиот ветеринар. Јас и натаму останав рамнодушен на овој развратен призор. Додека овие двајцава се гмечеа со младечка жестина, забележав дека на делот од мониторот на камерата три, т.е. портокаловиот индикатор ми означи движење или активност. Кучето тој час по трет пат се расвести, но овој пат само накратко.                       
            "Проклети да сте, инквизитори гнасни! Платеници на убиства на кучиња! Исти сте како Дебармаалскиот убиец, оној којшто со секира пред голем број очевидци го обезглави кучето Идриз, и тоа на спиење. Никаква разлика нема помеѓу вас и тој безмилосен егзекутор, Рипски".  Штом ги изговори овие зборови, кучето западна во седација, и како во летаргичен полусон продолжи нешто да си блада за себе. Камерата три веќе не покажуваше, практично, никаква активност. Портокаловиот трепкач на таа четвртина од мониторот се угасна, што значеше дека подолго од 10 секунди немало никакво движење на објектите во видното поле на кучето.  
    Се навратив на делот од мониторот со сликата од камерата број четири, за која индексот за активност интензивно трепкаше, што сугерираше на брзи промени на положбата на субјектите што се под надзор. И навистина, субјектите дивееја.  Во меѓувреме од фотељата се беа преселиле на едно работно биро од кое паѓаа хартии, предмети и разни канцелариски материјали. Потоа, за неколку секунди љубовниците за час ја беа смениле позата во момените додека ѕирнував кон видеосигналот од  кај кучето. Трошка се помамив, па го вклучив и звукот од микрофонот број четири, зашто индикаторот на звук ми покажуваше дека во сигналот има говор. Така започав и да си го слушам порничот. Да бидам искрен, сладостраста од глетката ме огладне, па си земав и едно кесенце чипс со вкус на оцет. Си отворив една ладна Кока-кола за да се разладам од спарината што го освои просторот во жолтото комбе после силниот дожд. По некое време се соблеков по гаќи. Замислете, од преголема посветеност на надзорот на субјектот имав заборавено да го вклучам бесшумниот разладен уред на Пиезо-кристал и една перка што ротира со рандом-варијабилна фреквенција од еден до десет херци, кој можеше барем делумно да ми го разлади просторот околу главата и да ја кондензира влагата после дождот. Го вклучив, но сепак не беше доволно моќен за да ме олади. Значи,  сѐ уште умирав од жештина. Додуше, ова не беше ништо во споредба со горештината што ја изедов на една мисија на ЦИА во Авганистан, кога поминав повеќе од 24 часа во нашето специјално возило кое не смееше да произведува никаков звук. Тогаш, со помош на микрофонот опремен со просторен усмерувач на звучни сигнали ги ловев вибрациите на стаклата предизвикани од човечки говор од непосредна близина на Руската амбасада. Пакетите со звучните записи и другите податоци од тој надзор оттаму директно се испраќаа до нашата амбасада во Пакистан во кодирани импулси преку сателитска врска, но за ова немам слобода да ви дадам никакви детали. Овие класифицирани документи сѐ уште ја носат ознака на специјална тајност.   За наша среќа, Анонимуси сѐ уште ги немаат декриптирано, иако имале направено многукратни обиди да ја разоткријат и да ја експонираат оваа наша последна комуникациска технологија на која вредно работев пред да заминам на оваа мисија.  
......... продолжува....-------------------------------------------------------------------------

ЗАБЕЛЕШКА: Сите настани и личности во овој роман се фиктивни.                
Доколку постојат  некакви сличности со некој реален настан или постоечки лик, верувајте ми на зборот, тие се комплетно случајни. Веројатно сум била само несвесно инспирирана од нечие битисување.Од Авторот